خدایا .. زبانم بند آمده است ...
خدایا .. گفته ای دعا کنم.. اما چه بگویم؟
خدایا ..حرفی برای گفتن نگذاشته ای ... من در اوجم .. در ملکوت .. در پرواز .. در عشق و شوریدگی
خدایا .. فقط سپاس و باز هم سپاس
اولین حرفم همین است و آخرین حرفم نیز..
سپاس از اینکه در را گشودی تا  این بنده ی جاهلت را شرمنده تر کنی
سپاس از اینکه  روح پلید مرا در این فضای عطرآگین پذیرفتی
سپاس برای همه چیز
برای قهرت
برای آشتی ات
برای میهمانی ات
برای چشمکت

و ... برای لبخندت

سپاس از اینکه راهم دادی..  نه .. نه  ....  بیشتر.. در باز کردی .. یعنی گفتی که دارمت

آری خدای عزیز.. می دانم مرا داری

خدای عزیز .. می خواهم من هم داشته باشمت و برای همیشه

                                                                 
                                                                             *****

آه .. ساعت 11  است . می خواهند در کعبه را ببندند... نه  نه .. نبندید
من هنوز حرف نزده ام... هنوز دعا نکرده ام... هنوز حاجت نخواسته ام

من داشتم با خدایم عشق می کردم .. نبندید این در را
مردم ضجه می زدند گویا آن ها هم مثل من تازه فهمیدند که محو و مات بودند و زبانشان بند آمده بوده
کاش بودید  وا این ناله ها را می شنیدید ... 
انگار همه با هم این شعر مرا می خواندند:

ای کاش خدایا در این خانه نبندند      در گوشه ی این خانه بر این خسته نخندند

ای کاش که پیمانه ز دستم نستانند     حالا که شدم مست ز مستی نرهانند

دوست خوبمان مریم ....  از من خواسته است از آدم  و حوا بگویم .. اتفاقا اولین چیزی که با دیدن کعبه به ذهن آدمی خطور می کند، ماجرای آدم و حوا است.
ما  در ادبیات خویش داریم ــ هر چند از نظر دینی و منابع اسلامی قابل قبول نیست ــ که چون ابلیس با وسوسه هایش، حریف آدم نشد، سراغ حوا رفت و او را فریب داد و توانست از طریق حوا،  در دل آدم نفوذ کند و...  آن گاه همگی از بهشت رانده شدند و بر زمین فرود آمدند.

آدم در مکانی به نام " سراندیب " در هند ( احتمالا سیلان فعلی ) فرود آمد و حوا در سرزمین فعلی عربستان و در مکانی که امروز به نام " جده " معروف است. می گویند تسمیه ی این مکان به جده هم به همین خاطر بوده است که جده ی بزرگ آدمیان در آن فرود آمده است.
آنان دویست سال دور از هم بودند و مدام  گریه می کردند تا خدا توبه شان را بپذیرد.. تا آن که خدا توبه ی آدم را پس از توسل به خمسه ی طیبه یعنی محمد و علی و فاطمه و حسن وحسین پذیرفت.

سپس به آدم دستور داد حج انجام دهد و خانه ی کعبه را بنا نهد و  پاره ابری فرستاد تا در محل کنونی کعبه بر زمین سایه افکند و اینچنین ابعاد کعبه را  به آدم  نشان داد.
آدم چون از ساخت کعبه فراغت یافت طبق دستور، به مناسک حج پرداخت.

او در سرزمین " منی " آرزو کرد که کاش حوا را در کنار خود داشته باشد و به همین جهت، آن دیار به منی که از ریشه ی امنیه و تمنا، به معنای آرزو هست ، مشهور شد.

سپس در حین مناسک و در سرزمین " عرفات " او را دید و شناخت و از این رو به عرفات که از ریشه ی عرف به معنای معرفت و شناخت است، نام گرفت.

و در نهایت در سرزمین " مزدلفه "  به هم پیوستند و آن جا نیز به  مزدلفه از ریشه زلف به معنای پیوستن و  نزدیک شدن  شهرت یافت.

بدون تو 

حس می کنم خزان خودم را بدون تو
فردا بگو چه می شود آیا، بدون تو 

آیا مرا به وادی دیگر نمی برند؟
   خون واژه های زخم غزل ها، بدون تو 

چون شمع، پای عاشقی ام آب می شوم
 در اشتیاق روی تو...

                                          اما بدون تو 

  دیگر منی نمانده بنازد به عاشقی
       خاکم به سر، نه ... بر سر دنیا بدون تو 

خود را تباه می کند آن کس که عمر را
 آویخت پای هرزه علف ها بدون تو 

هر شب به حس بی تو شدن باز، می شود
 کابوس شهر فاجعه پیدا، بدون تو 

پایان روزگار؟ نه، پایان من رسید
 یا زندگی کنار تو  و ...
                                   یا بدون تو

 دیگر تمام پنجره‌ها خاک می‌خورند
 حتی میان آبی دریا بدون تو 

افتاد پلک از تپش، آئینه مات شد
      دیگر نمانده روی تماشا بدون تو

                                                    تهران خرداد 1384

همین که باز کردم این غزل زیبا آمد که الحق با سعدی خوب پا یه پا آمده است .. برای اینکه شما هم در لذت این شعر با من سهیم باشید برایتان می نویسم:                                                                                          

گر چه مستیم و خرابیم چو شب های دگر            باز کن ساقی مجلس سر مینای دگر             

امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم                  شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر             

مست مستم مشکن قدر خود ای پنجه ی غم     من به میخانه ام امشب تو برو جای دگر             

چه به میخانه چه محراب حرامم باشد                گر به جز عشق توأم هست تمنای دگر              

تا روم از پی یار دگری می باید                              جز دل من دلی و جز تو دلارای دگر              

نشنیده است گلی بوی تو ای غنچه ی ناز             بوده ام ورنه بسی همدم گلهای دگر              

  تو سیه چشم چو آیی به تماشای چمن            نگذاری به کسی چشم تماشای دگر              

باده پیش آر که رفتند از این مکتب راز                          اوستادان و فزودند معمای دگر             

این قفس را نبود روزنی ای مرغ پریش                      آرزو ساخته بستان طرب زای دگر             

گر بهشتی است رخ توست نگارا که در آن         می توان کرد به هر لحظه تماشای دگر             

از تو زیبا صنم این قدر جفا زیبا نیست                    گیرم این دل نتوان داد به زیبای دگر             

می فروشان همه دانند عمادا که بود                  عاشقان را حرم و دیر و کلیسای دگر