این مطلب را   دوشنبه پنجم دی 1384ساعت 18:39   در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم .. امروز به اینجا منتقل شد

یک چیز دیگر بر گرفتاری ها ، اشتغال ها و دلمشغولی های من اضافه شده که باعث می شود کمتر به نت بیایم و کمتر توفیق درک حضور شما نازنینان را داشته باشم ... 
چه می شود کرد که چند ماهی است دست راستم از ناحیه ی کتف به شدت درد می کند ... ابتدا به عادت ما ایرانیان اهمیت ندادم و گفتم خودش خوب می شود ... اما نشد که نشد ... بالاخره پس از کلی آزمایش و عکس رادیولوژی و درمان ... هنوز هیچ چیز معلوم نیست ... تازه بدتر هم شده ... حالا هم فیزیوتراپی و بعد ... نمی دانم 
دکتر گفته نباید خیلی پشت کامپیوتر بنشینی و با کیبورد ( بخوانید کی ورد ... چون ما که از کیبورد چیزی سر در نمیاریم ) و موش  کار کنی جز در حد ضرورت و به مدت کوتاه ... خدا نکند روزی بگویند نباید بنویسی و خدا نکند که روزی نتوانم بنویسم ...
خدا نکند روزی نتوانم بخوانم ... یا بگویم یا ببینم و ...
خدایا دستم را به تو می سپارم و چشمم را .. پایم را ... و همه ی اعضایم را به تو می سپارم .. نه سلامت ظاهری و فیزیکی شان را فقط ... که سلامت باطنی شان را ...
خدایا .. می خواهم همه ی اعضایم برای تو باشند و در راه تو ... عاشق باشند و عشق آفرین

اللهم قو علی خدمتک جوارحی و اشدد علی العزیمة جوانحی 

با این حال به زودی مقاله ی قرآن قرن ۲۱ را برایتان آپلود می کنم ... قول داده ام و چاره ای نیست ... اما اگر کمتر به اتاق ها و خانه های سراسر رونقتان سر می زنم ... یا اگر می آیم و کامنت نمی گذارم عذرم را بپذیرید ...  که پذیرفتن عذر ... شیوه ی بزرگان است.
از دعایتان فراموشم نکنید که سخت بدان نیازمندم و من نیز دعاگویتان در همه ی احوال ..

این مطلب را   یکشنبه یازدهم دی 1384ساعت 18:26 در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم .. امروز به اینجا منتقل شد

امروز در فیزیوتراپی بودم... زیر امواج دستگاه برقی... تلفن زنگ زد ... او بود.
های های گریه می کرد .. او خودش بود از کنار کعبه ... چرا گریه می کنی؟
کلامش که از شدت گریه واضح نبود ... اما فهمیدم همانجایی هست که دو سه ماه پیش درست در همین روزها با هم می نشستیم ..
همانجایی که عشقمان را جستجو می کردیم... همانجایی که گذر زمان را حس نمی کردیم
آری ... همانجا .. روی پله های باب الفتح ... ورودی مسجد الحرام ..
شکوه کعبه... نگاه های ملتهب ... به راست .. به چپ و باز به سوی کعبه ... و باز التماس
حالا هم او تنها بود آنجا .. وهم من اینجا ... هم او دلتنگ بود هم من ...
داشتم غبطه می خوردم .. حیف نمی توانستم گریه کنم .. حیف نمی توانستم حرف بزنم ...
می خواستم بگویم گریه می کنی؟ تو دیگر چرا؟ تو که همسفری نازنین داری...
می خواستم بگویم دیگر زنگ نزن ... الآن هم زود قطع کن .. از ما قطع باش تا به او وصل شوی ..
می خواستم بگویم عرفات یادت نرودها ..
می خواستم بگویم اگر ندیدی اورا دیگر برنگرد... اگر سلامم را به او نرساندی دیگر نه من نه تو..
اما نشد .. دور و برم شلوغ بود ... نه توانستم حرف بزنم و نه توانستم گریه کنم .. 
                                                                                                        آه دلتنگم خدا...

این مطلب را   دوشنبه پانزدهم اسفند 1384ساعت 22:56 در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم .. امروز به اینجا منتقل شد

امشب شب را می خواهم ..
فقط شب را ...
تنهای تنها ..
عاری از هر گونه زر و زیور
ستاره ها را پاک کن از چهره ی شب
من شب را می خواهم اما ..
بی پیرایه
بدون مهتاب
بدون ستاره
می خواهم یک بار هم که شده ...
شب را آنچنان که هست درک کنم
نه آنکه ستاره را ببینم و به شب پی ببرم
ستاره قشنگ است ... آری
اما اگر شب نبود .. باز هم همین را می گفتی ؟
شب رؤیایی من ..
شب بدون مهتاب است
می فهمی .. ؟

این مطلب را   سه شنبه بیست و دوم فروردین 1385ساعت 20:22 در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم .. امروز به اینجا منتقل شد

دوم اردیبهشت می آید ... اما او می رود. اصلاً انگار دوم اردیبهشت دارد می آید تا او را ببرد ..
خدا حافظی اش را تصور می کنم ... سخت است
اما سخت تر از آن ... اینکه نتوانستم .. نه ... نه ...
نه خواستم و نه خواست که کمکش کنم
کمکش نکردم با اینکه می توانستم ... سفارشش نکردم .. تا مثل خیلی ها
در کنار خودم بماند... یا دست کم در نقطه ای خوش آب و هوا ...

هر چه به دوم اردیبهشت نزدیک تر می شویم.. دو حس متضاد درونم را به آشوب می کشد...
من که دستم می رسید ... پس چرا کمکش نکردم ؟ پس کو عاطفه ... ؟
از طرفی اما ... سرشارم از خرسندی و غرور ... که پارتی بازی نکردم
او را نگه نداشتم در ناز و نعمت ... زیر سایه ی خودم

پسرم را می گویم ... احمدم را
او هم یک ستوان وظیفه .. مثل هزاران هزار سرباز دیگر
که جز خدایشان امیدی ندارند
و یاوری نیز...

دوم اردیبهشت می آید ... احمدم  خدا نگهدارت
هر روز نیز می آید ... همه ی احمد هایم .. فرزندان سربازم .. خدا نگهدارتان

این مطلب را   پنجشنبه هفدهم آذر 1384ساعت 11:45 در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم .. امروز به اینجا منتقل شد

و حالا ...
از تشییع جنازه بر می گردم ... می خواستم گریه نکنم ولی ..
پریروز ساعت دقیقاْ   ۱۴:۰۹  بود ... یعنی ۱۱ دقیقه بعد از حادثه ...  از مهرآباد زنگ زدند ..
سانحه هوایی ...
خبر، دردناک بود...  یعنی باور کنم ؟ همه رفتند؟  کسی سالم نمانده ؟ 
ساختمان در آتش می سوزد ؟ کجا ؟  شهرک توحید .. ؟
همان منازل سازمانی نیروی هوایی در سه راه آذرین ... که خودم چند سال پیش توحیدش نامیدم 
اصل سانحه و این مصیبت ملی یک طرف ...
 همکارانم ... حتی اگر بعضی را از نزدیک نشناسم از طرف دیگر و من ...
و من ... می دانستم که دوستانی در این جمع دارم ..
تلفن ها به کار افتاد .. لیست مسافران ... خبر ها جور واجور بود ... تا اینکه لیست مسافران و خدمه ی پروازی را آوردند...
وای .. سرتیپ عباس واعظی امیر عرصه ی دفاع مقدس و تبلیغات دفاعی ... نقش آفرین یادواره های جبهه و جنگ ... تجلیل شهدای سرفراز ... امروز خود، نقش بنرها و پلاکاردها شد.
چند روز پیش بود که به شوخی می گفتمش ... بگذریم .. همکاری تنگاتنگش و خاطره ی سالیان آشنائی اش در چند ثانیه مثل یک فیلم از جلوی چشمم گذشت .. شوخی ها و جدی ها ... نشست ها و برخواست ها و ...
در هول و  ولای اخبار بودم ... روح الله احمدوند فرزند محمد صالح احمد وند ... یادم نمی رود دوران کودکی و نو جوانی اش را مسافرت های خانوادگی را ...  بوشهر را .. حالا جوانی بود با کودک چهارساله اش محمدحسین...
علی اصغر سلیمانی شاعر سیه چرده ی سییستانی ... دریا دل دریا سرا ... داغم را تازه تر کرد .. در انجمن ادبی مان چقدر سربه سرش می گذاشتیم و او ... با تحمل همیشگی و خنده ای ملیح ...
خدایا .. در یک روز .. ؟  این همه پروانه از یک خانواده  باید از پرواز برنگردند ... 
علیرضا ارسطوئیان یادم نمی رود تازه مهناوی نیروی دریایی شده بود ... شاد و پرشور .. نامه اش را به خودم ، که از اتاق بغلی برایم نوشته بود ... نه حالا که رفته .. که از سال ۶۹ در اسناد دوست داشتنی ام نگه داشتم .. از بس شیرین بود ناصحانه و با احساس .. آنرا در حیاتش چندین بار مرور کردم و حالا .. باید جور دیگری بخوانمش ..آخرین باری که دیدمش عاشق ترش یافتم ... بعضی هابه درجه اش نگاه می کردند و ..  من به عشقش، به پشتکارش، به فهمش، به بیانش آفرین می گفتم ..
و...  محمد علی بخشی .. آخرین بار در جشنواره ی فیلم های کوتاه ارتش به استقبالم آمد... به همراهم معرفی اش کردم .. نگذاشت حرفم را تمام کنم ... گفت من شاگردم، شاگرد... 
دیگرانی هم بودند که می شناختمشان و سلام و علیکی داشتیم و به مناسبت های گوناگون نشست و برخاستی .. 
و حالا از تشییع بر می گردم ... هر چه آنجا خودداری کردم ... اینجا در خلوت خودم گریه می کنم و با آنان ... با عباس ... با علی اصغر ... با محمد علی ... با علیرضا ... با روح الله می گویم و می گریم.. 
                                                                            آنها می خندند و من ... بیشتر می سوزم

این مطلب را   یکشنبه ششم آذر 1384ساعت 23:18  در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم .. امروز به اینجا منتقل شد

سلام دوستان گرامی ...

با اینکه در سفر سوریه هستم سعی کردم از همین جا به روز شوم و حد اقل ضمن تجدید دیدار با شما یاران همیشه همراه، به یک سؤال از قبل مانده جواب بدهم... بنابر این در سالروز وفات حضرت امام جعفر صادق و در کنار مرقد ملکوتی عقیله ی بنی هاشم حضرت زینب کبری  ـــ  که درود و سلام خدا بر همه آنان باد  ـــ به سؤال دوست خوبمان شهرزاد می پردازم. ایشان در کامنتی پرسیده بودند:
 سلام آقا سید
خوبید؟ کم پیدایید؟
آقا سید یه سوالی که همیشه برای من مطرح بوده اینه که چرا خداوند در قرآن و در اکثر سوره ها و آیات بنی اسرائیل را بیشتر از سایر ملتها مثال زده.؟؟؟؟؟
خوشحال میشم جواب را خلاصه و جامع مثل جریان یاجوج و ماجوج از شما بگیرم....
موفق باشید 

پیش از هر چیز باید بگویم که حتماْ می دانید که مفهوم بنی اسرائیل الزاماْ به معنای یهودیان نیست.. زیرا یهودی نام پیروان حضرت موسی است که آن حضرت خود یکی از انبیای بنی اسرائیل هستند و البته به دلیل آنکه ایشان یکی از پنج پیامبر اولوالعزم و دارای رسالت جهانی هستند و از طرفی تاریخ زندگی ایشان از قبل از تولد گرفته تا دوران رشد و بعثت و مبارزه با فرعون بزرگ و ... مملو از حوادث ریز و درشتی است که در متون دینی همه ی ادیان آمده است، از شهرتی فراگیر و جهانی برخوردار می باشند. هر چند ممکن است که با رسالت حضرت موسی و گرویدن همه ی بنی اسرائیل به آنحضرت، رفته رفته یهودیان با بنی اسرائیل یکی شده باشند به گونه ای که دیگر کسی از بنی اسرائیل نمانده که غیر یهودی باشد.
اسرائیل،  لقب حضرت اسحاق فرزند حضرت ابراهیم از همسرشان ساره است که در زبان عبری به معنای عبدالله یا همان بنده ی خدا می باشد. همین جا بد نیست که اشاره ای گذرا به تاریخ زندگانی ابراهیم و کیفیت دو شاخه شدن نسل آنحضرت داشته باشیم. همانطور که می دانید ساره همسر ابراهیم بود که سالها می گذشت و بچه دار نمی شد. در مسافرت یا بهتر است بگوییم مهاجرت حضرت ابراهیم به سرزمین مقدس که به فرمان الهی صورت می گرفت، فرعون خیره سر مصر که هیچ چیزی را مانع دستیابی به هوی و هوس خود نمی دید، با دیدن ساره و زیبایی او دستش را به قصى تعرض به سوی او برد اما به اراده ی خداوند دستش از کار افتاد. فرعون که این موضوع را دید دانست که این زن و شوهرش انسان های عادی نیستند و به همین حهت از او خواست تا دعا کند شاید دستش بهبود یابد. ساره در مقابل اینکه فرعون دیگر دست از افکار پلید بردارد دعا کرد و دست فرعون به حالت اول بازگشت. آنگاه و به پاس این محبت کنیزی به نام هاجر به وی بخشید. ساره که خود بچه دار نمی شد هاجر را به ابراهیم بخشید که شاید ابراهیم با وی دارای فرزندی شود.
وقتی هاجر، اسماعیل را به دنیا  آورد ماجرا بر ساره گران تمام شد و از ابراهیم خواست که او و فرزندش را به دیاری دیگر دور از چشم ساره ببرد. و این چنین بود که ابراهیم به دستور خداوند، اسماعیل که کودکی شیرخوار بیش نبود را همراه مادرش هاجر به سرزمینی بی آب و علف یعنی دیار مکه برد.  اسماعیل که خود داستان مفصلی دارد سر سلسله ی بسیاری از عرب از جمله بنی هاشم است.
ساره نیز، پس از سالها دارای فرزندی گردید که نامش را اسحاق گذاشتند. اسحاق پدر حضرت یعقوب است. یعقوب دارای دوازده فرزند پسر از جمله حضرت یوسف گشت که در ادبیات دینی به اسباط دوازده گانه اشتهار دارند. این دوازده نفر واسطه ی گسترش نسل اسحاق و فراوانی بنی اسرائل به حساب می آیند.

و اما در پاسخ به سؤال فوق می توانم بگویم که عمده ترین دلیل ذکر فراوان بنی اسرائیل در قرآن کریم و سایر متون دینی اولاْ همین فراوانی و گستردگی نسل و نتیجه ی آنان است به طوری که بیشترین تعداد پیامبران مذکور در قرآن مربوط به آنان می باشد. اسحاق، یعقوب، یوسف، سلیمان، داود،  زکریا،  یحیی، ایوب، موسی، هارون، یوشع یا همان یسع و ... همه و همه شاهد بر این مدعا هستند.
دلیل دیگر اینکه اقوام بنی اسرائیل دارای حوادث بسیار زیاد، گفتگوها و مجادلات فراوان با پیامبرانشان،  سرپیچی های گسترده از دستورات خداوند و بهانه گیری های بیش از اندازه بودند. دو حربه ی بسیار مهم آنان که قرآن نیز در چند جا بدان اشاره می کند کشتن پیامبران و تحریف آیین آسمانی آنان  بوده است و قطعاْ به خاطر همین است که تعداد پیامبران آنان هم زیاد بوده است. یعنی چون یک پیامبر کشته می شد یا دینش چنان دستخوش تغییر و تحریف می گشت که ابزار و وسیله ی هدایت مردم از بین می رفت و در نتیجه خداوند پیامبر جدیدی را برای هدایتشان مبعوث می کرد.
دست آخر اینکه در زمان پیامبر اسلام نیز بنی اسرائیل ـــ که همانطور که اول بحث و در سطور بالا گفته شد دیگر همگی یهودی بودند  ـــ  بیشترین مبارزه و مجادله را با اسلام و شخص پیامبر داشته اند و شاید یکی از دلایل ذکر بسیار آنان در قرآن، همین یادآوری رفتارهای منفی و افشای گذشته ی آنان باشد.

با توجه به اینکه در مسافرت هستم و دسترسی به منابع و کتاب های مرجع ندارم، امیدوارم این پاسخ کوتاه و اجمالی  مورد قبول و توجه دوستان عزیز به ویژه شهرزاد قرار گرفته باشد. 

این مطلب را  چهارشنبه بیستم اردیبهشت 1385ساعت 10:38  در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم که امروز به این وبلاگ منتقل شد

سلام دوستان...

سرکار خانم سمیه چنین نوشته است:

سلام سید امیدوارم منو یادت مونده باشه چه خبر!
مثل همیشه مطلب بسیار جالب و آموزنده ای بود
من یه سوال داشتم اگه بتونید جوابمو بدید خیلی ممنون میشم کمک بزرگی به من میکنید
خدا میفرماید که سرنوشت هیچ قومی را تغییر نخواهم داد مگرآن قوم خود سرنوشتشان را تغییر دهند اگر ظهور حضرت مهدی را به منظور تغییر در نظر بگیریم با این گفته تعارض داردآیا به این مفهوم نیست که خود باید سرنوشت جامعه خود را تغییر دهیم به عبارتی تغییر را باید خود آغاز کنیم و منتظر بمانیم تا ضد ارزشها به اوج برسد تا حضرت مهدی ظهور کند. در چنین شرایطی حضور و ظهور حضرت چگونه است(نقش آن بزرگوار چگونه است)؟
راستی آقا سید من آپ شدهام دوبار ولی شما فرصت نداشتید به ما سر بزنید
منو ببخشید که با سوالاتم اسباب زحمت میشوم.

و امروز با کلی عذر خواهی از تأخیر ... به پاسخ این سؤال می پردازم:

شکی نیست که بر اساس روایت های وارد شده ، ظهور امام زمان وقتی خواهد بود که ظلم و تباهی و فساد، زمین را فرا گرفته و به عبارت دیگر، جنبه ی غالب زندگی های اجتماعی شده باشد.
این موضوع باعث شده است بعضی ها با نیت های مغرضانه تبلیغ کنند و بعضی دیگر با ساده اندیشی باور  کنند که در راه خدمت به فرهنگ مهدویت و تعجیل در ظهور حضرتش، باید به گسترش فساد کمک کرد و یا دست کم اینکه در مبارزه با فسادهای رایج هیچگونه اقدامی نکرد و به سکوت محض گذران کرد. در حالی که هر دو تفکر به یقین دارای اشکال اساسی است. زیرا هرچند گسترش فساد و رواج بی بند و باری چه از ناحیه ی اعتقادی یا عملی و یا اجتماعی و حتی سیاسی، به عنوان شرط و زمینه ی ظهور امام زمان ذکر شده است؛ اما باید توجه داشت که این شاید یک شرط لازم باشد،  اما به یقین شرط کافی نیست. یعنی درست است که رواج فساد، از جمله ی مقدمات و اسباب ظهور است ولی تمام علت آن نیست و ظهور آن حضرت منوط به شرایط و مقدمات دیگری است که عمده ترینش فراهم بودن زمینه ی ظهور و پذیرش مردم است. 
در بسیاری از متون دینی ما، اخلاق اجتماعی و روحیات فردی و در نهایت عدم آمادگی جوامع انسانی، به عنوان مانع اساسی برای حضور امام شمرده شده است و اضافه شده که اگر این مانع برطرف شود، دلیلی برای غیبت آن امام بزرگ وجود ندارد و به یقین اگر مردم لیاقت و شایستگی درک حضورش را داشته باشند، او در بین آنان حضور خواهد یافت. زیرا برای وجود یک حکومت عدل الهی، اول وجود حاکمی چنین لازم است و بعد مردمی که چنین حکومتی را پذیرا باشند، مشتاقانه بخواهند و از صمیم جان بدان پای بندی داشته باشند.

بنابراین می توان چنین استفاده کرد که وجود فساد، تنها یک مقدمه است که در به وجود آوردن چنین زمینه ای مؤثر است. یعنی مردم از اوضاع و احوال حاکم بر خویش و رواج ظلم، بی عدالتی و تبعیض، عدم امنیت و... خسته می گردند و خواهان تغییر و تحولاتی می شوند که آن را در حیطه ی قدرت و لیاقت انسان های معمولی و قوانین عادی نمی بینند و چنین است که زمینه ی انتظار یک منجی و مصلح واقعی که بر عالم غیبی و قدرت معنوی الهی تکیه دارد و می تواند جهان را به عدل و داد و آبادانی و امنیت رهنمون شود، فراهم می گردد که شاید دستی از غیب برون آید و کاری بکند. 
پس روشن شد که زمینه سازی برای ظهور امام، با تلاش در راه گسترش فساد نیست؛ بلکه باید با فراهم آوردن زمینه های فردی و اجتماعی، اعتقادی و عملی در میان مردم و سعی در ایجاد باور و پذیرش عمومی حکومت آن حضرت صورت گیرد. و از این رو نمی توان ادعا کرد که برای تعجیل در ظهورش باید به فساد روی آورد و آن را همه گیرتر و فراگیر تر کرد. زیرا به طور مسلم، هم از نظر اسلام و هم از نظر خود امام زمان، ظهور وی به تنهایی هدف نیست. یعنی هدف نهایی و اصلی اقامه ی حکومت الهی و رواج عدالت است و اگر چشم به انتظار وی نشسته ایم، به خاطر آن است که حضور وی را موجب برپایی احکام الهی و اجرای اسلام عزیز می بینیم. 

حال اگر ما برای ظهورش دست به گسترش فساد بزنیم،  آیا با آن هدف اصلی و نهایی یعنی برپایی احکام اسلام منافات ندارد ؟ آیا با دستورات صریح قرآن و احادیث اسلامی مخالفت ندارد ؟ مسلماً دارد.  زیرا تمام آیات و روایات به ما دستور پرهیز از گناه ، ظلم و … داده‌اند . مگر نه آنکه این همه دستور صریح و اکید بر اجرای امر به معروف و نهی از منکر در آیات و روایات وارد شده است؟ و مگر نه آنکه این دو فریضه حتی جزء فروع دینمان قرار گرفته است؟ 
از طرف دیگر اگر ما در گسترش فساد نقش ایفا کردیم و به منظور ظهور حضرتش از هیچ تلاشی در این زمینه کوتاهی نکردیم؛ آیا وقتی او آمد از ما تشکر می‌کند ؟ یا اینکه به جرم همین فساد انگیزی ما را به سزای اعمالمان می‌رساند؟ مگر او برای چه می‌آید ؟ آیا فقط برای حکومت کردن و به قدرت رسیدن می‌آید که بگوییم از هرکسی در راه ایجاد حکومتش به هر شکلی تلاش کرده و حتی از ابزارهای نامشروع در این راه استفاده کرده است، تقدیر و سپاسگزاری می‌کند؟ 

مگر نه آنکه او تنها و تنها برای احیای دین و اجرای احکام اسلامی می‌آید ؟ مگر نه آنکه او برای در هم کوبیدن مفاسد و مفسدین می آید؟  در این صورت با فساد انگیزان و فساد آفرینان چه برخوردی خواهد کرد ؟
هرچند این مثال خیلی ساده و ابتدایی است اما از آنجا که در مثل مناقشه نیست می‌توان موضوع را چنین به ذهن تقریب کرد که فرض کنیم به ماگفته می‌شود که اگر خانه‌ی مسکونی شما در اثر خرابکاری بدخواهان ویران شد یک نفر خواهد آمد و ضمن آنکه خرابکاران را به سزای اعمالشان می‌رساند، آن را از نو به بهترین وجه می‌سازد و بدون هیچ شرطی تحویلتان می‌دهد . آیا ما مجازیم که خود، دست به تخریب خانه‌ی خود بزنیم و به امید آنکه خانه ای بهتر داشته باشیم با خرابکاران همکاری کنیم ؟ در این صورت آیا خود ما نیز جزء خرابکارانی نیستیم که باید به سزای اعمالشان برسند؟ مسلماً اینطور است. و در این صورت حتی اگر خانه برسر خودمان هم خراب نشود، او خواهد آمد و خانه را هم خواهد ساخت؛  اما ما دیگر از آن خانه استفاده نخواهیم کرد زیرا درشمار دیگر خرابکاران مورد تنبیه قرار گرفته و از بین رفته ایم. 

به نظر می‌رسد این تفکر چه از نوع مغرضانه و چه از نوع جاهلانه اش ناشی از چند چیز باشد:
1 ـ علاقه به فساد و دنبال توجیهی برای آن گشتن.
2 ـ ترس از مسئولیت‌ پذیری و فرار از آن.
3 ـ بی‌تفاوتی نسبت به جامعه و اجرای احکام اسلام در آن و اینکه دنیا صاحب دارد، چرا ما خون خودمان را کثیف کنیم؟

به هر حال به نظر می رسد که ما در زمینه ی مقدمه سازی ظهور حضرتش وظایفی پس سنگین داریم و مطمئناً این شیوه ی انحرافی، راه به جایی نمی برد و نه تنها وظیفه نیست که خلاف وظیفه هم هست. وظیفه ی ما آگاه کردن مردم و زمینه سازی برای پذیرش فرهنگ مهدویت است که می تواند بوسیله ی  تبیین مفاسد موجود از یک طرف،  و بیان ناتوانی قوانین دست ساز بشری و همینطور افراد عادی برای سرو سامان دادن به اوضاع جهان از طرف دیگر صورت گیرد. 
ضمن آنکه باید در عمل نیز الگویی مناسب برای صداقت گفتار و رفتار یاران امام زمان و منتظران واقعی او باشیم. یعنی اینکه مردم با دیدن ما و مراتب پاکی و ایمان ما که به عنوان یاران و چشم انتظاران موعود منتظر شناخته می شویم،  آن عزیز غایب از نظر را بیش از گذشته باور کنند و تنها راه نجات خویش را در ظهور او بدانند و از صمیم دل برای آمدنش ـ که جان جهانی به قربانش ـ دعا کنند و برای دیدنش و درک حضورش سر از پا نشناسند.

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست         هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

*************************************************************************

اضافه شده در تاریخ ۲۸/۲/۱۳۸۵