این مطلب را  پنجشنبه نوزدهم مرداد 1385 ساعت 10:56 در وبلاگ قبلی ام یعنی لبگزه بلاگفا نوشته بودم و امروز به اینجا منتقل کردم

در ده دوازده متری کعبه مشرفه، یارو با یک تبختر و غروری خاص ایستاد و کفش های کثیفش را انداخت کف مسجدالحرام ... صندلی پشتی دارش ــ که نشان از رفاه طلبی این قوم دارد و مدتی است مد شده ــ  را باز کرد... یک قرآن برداشت و در حالی که پاهایش را مستقیم و با فاصله ی یک وجب به سوی قفسه ی قرآن ها و در نهایت کعبه دراز کرده بود، خیر سرش شروع کرد به قرآن خواندن...
البته در مدینه و در حرم پیامبر هم همین صحنه ها را مکرر دیده بودم ... بارها دیدم و حتما شما که مشرف شده اید نیز دیده اید که به حالت دراز کشیده و در حالی که پاهایشان را به سمت ضریح مقدس و مرقد منور نبی اکرم دراز کرده اند، مثلا قرآن می خوانند.

خیلی دلم گرفت... یاد جمله ی پیامبر افتادم که فرمود: ما اوذی نبی مثل ما اوذیت یعنی هیچ پیامبری مانند من اذیت نشده است.
واقعا چه کشید آن نبی رحمت از دست این قوم بی فرهنگ و مغرور؟ یک آدم با حیا و اخلاقی در برابر یک گروه یاغی و بیابانی ... بیخود نیست که خدایش گفت: انک لعلی خلق عظیم

بلند شدم نماز بخوانم ... اما در همین دلگیری و همین افکار غوطه ور بودم و در دل به حال پیامبر بزرگوارمان اشک می ریختم که نگاهم روی قرآنی که او می خواند افتاد. دیدم دارد سوره ی توبه و این آیه را می خواند:
الاعراب اشد کفراً و نفاقاً و اجدر الا یعلموا حدود ما انزل الله علی رسوله.. یعنی اعراب در کفر و نفاق از دیگران سرسخت تر و سزاوارترند که نسبت به حکم خدا ناآگاه باشند...

باور کنید دلم خیلی خنک شد ... نمازم که تمام شد خودم به خواندن قرآن مشغول شدم اما باز در همان حس بودم و مظلومی پیامبر و امامان معصوممان را در ذهن می گذراندم... در همین حال و هوا به این آیه ی سوره ی حجرات رسیدم:
قالت الاعراب آمنا قل لم تومنوا ولکن قولوا اسلمنا و لما یدخل الایمان فی قلوبکم... یعنی اعراب می گویند ما ایمان آورده ایم. به آنان بگو شما ایمان نیاورده اید ولی بگویید تسلیم شده ایم و هرگز ایمان در قلب هایتان وارد نشده است..

باورتان نمی شود که چقدر از این اتفاق خوشحال شدم و آرامش عجیبی احساس کردم

ایراد نگیرید که اعراب جمع عرب نیست و بلکه جمع اعرابی به معنای بادیه نشینان است... این را می دانم ... ولی مگر اینان غیر از تبار آنان هستند؟
امروز که به اصطلاح مترقی شده اند و در دنیای ارتباطات، ماهواره، اینترنت و تبادل فرهنگی هستند، هنوز قابل تحمل نیستند. هنوز آثار خشونت، بی تربیتی و غلظت قلب در اینان موج می زند، وای به آن روزی که تمام دنیا را همان شبه جزیزة العرب می دانستند و خود را برترین موجودات !!

بیخود نیست که گاهی خدا به اینان ادب می آموخت که در برابر پیامبر چگونه باشند ... ان ذلکم کان یوذی النبی فیستحیی منکم والله لا یستحیی من الحق ... و ما کان لکم ان توذوا رسول الله... یعنی این نوع کارهای شما پیامبر را آزار می دهد و او از روی شرم چیزی اظهار نمی کند اما خدا برای بیان سخن حق از شما شرم نمی کند ... و شما حق ندارید پیامبر را آزار دهید ..

اما چه می توان کرد که از قدیم گفته اند: نرود میخ آهنین درسنگ ... تا جایی که خدا هم معاذالله از دست ایشان خسته شده و می فرماید: و ممن حولکم من الاعراب منافقون و من اهل امدینة مردوا علی النفاق لا تعلمهم نحن نعلمعهم سنعذبهم مرتین ثم یردون الی عذاب عظیم( توبه ـ ۱۰۱) یعنی بعضی از اعراب اطراف شما منافق اند و گروهی از اهل مدینه بر نفاق ماهر و ثابتند. تو از نفاقشان آگاه نیستی و ما بر (سیرت ناپاک ) آنان آگاهیم. آنانرا دوبار عذاب می کنیم و عافبت هم به عذاب سخت نایل می گردند.

و امروز حتی، وقتی که ما ایرانیان و سایر مسلمانان با فرهنگ، روبروی ضریح آن حضرت به نشانه ی تواضع و ادب دست بر سینه می گذارند، همین تبار بادیه نشینان بر می آشوبند و با عصبانیت هر چه تمام تر از این کار ممانعت می کنند.

پ ن حالا بگردید ریشه مقابله و خنجر از پشت زدن تبار اعراب به مقاومت لبنانی و اصولا اسلام ناب محمدی از یک سو و همکاری با صهیونیزم از سوی دیگر را جستجو کنید..

نوشته شده در وبلاگ قبلی ... یعنی لبگزه ی بلاگفا
پنجشنبه بیست و پنجم آبان 1385 ساعت 11:6

سلام دوستان
مدتی این مثنوی یعنی آپ کردن وبلاگ تاخیر شد .. طاعات و عبادات قبول
در مباحثی که شب های گذشته در فرهنگسرای دانشجو داشتیم، دو جلسه و نصفی را اختصاص دادیم به بررسی تاریخی پدران پیامبر از حضرت آدم تا حضرت عبدالله... زیرا این یک بحث ریشه ای در عقاید است که آیا معصومان باید از نژادی پاک و شایسته به دنیا بیایند یا اینکه نطفه های ناپاک و رحم های آلوده نیز می توانند ــ معاذالله ــ  پیامبری را بپرورانند؟
شیعه  بر خلاف اهل سنت ، ناپاکی و آلودگی را در حق پدران و مادران پیامبران نیز روا نمی دارد و معتقد است که رسول خدا و بلکه تمامی پیامبران باید از نژادی شایسته، پدرانی موحد و مادرانی پاکدامن ولادت یافته باشند.
ما در این چند شب با صرف نظر از اعتقاد و باور شیعی خود،  نگاهی به پدران پیامبر اعظم داشتیم تا  این شجره ی طیبه را در بستر تاریخ نظاره گر باشیم و زمینه های تاریخی، وراثتی و ژنیتیکی پیدایش نور محمد صلی الله علیه و آله و سلم را بررسی کنیم.
حالا یک نگاهی به چندتا از اسلایدهای ارائه شده در بحث بیندازید. این توضیح هم لازم است که تمام آنچه در جلسه با اسلاید های مختلف که چند برابر این اسلایدها بوده، گفته شده است را نمی توان اینجا و در یک پست نوشت.

این یک شمای کلی از پدران پیامبر...
دقت کنیم که حضرت آدم نفر اول است  و حضرت خاتم نفر 47

1- آدم                           13- شالخ                      25- ادد                          37- غالب
2- شیث                        14-  هود                       26- عدنان                      38- لوی
3- آنوش                        15-  فالغ                       27- معد                         39-  کعب
4- قینان                        16- آرغو                        28- نزار                         40-  مره
5- مهلائیل                    17-  ساروغ                    29- مضر                       41- کلاب
6- یرد                           18- ناحور                      30- الیاس                       42-  قصی
7- ادریس                      19-  تارخ                       31- مدرکه                      43- عبدمناف
8- متوشلخ                   20-  ابراهیم                   32- خزیمه                     44- هاشم
9- لمک                        21- اسماعیل                 33- کنانه                        45- عبدالمطلب
10- نوح                        22-  قیدار                       34-  نضر                        46- عبدالله
11- سام                      23- همیسع                   35-  مالک                       47-  محمدص
12- ارفخشذ                 24- اد                            36-  فهر

البته از بابت بدی اسلایدها عذر خواهی می کنم چون از اسلاید به عکس تبدیلش کردم و موقع کوچک کردن آنها کیفیت خودش را از دست داد. اگر راهی بهتر هست دوستانی که بلد هستند یادم بدهند ممنون می شوم.

حضرت ابراهیم با ساره دختر عمویش هاران ازدواج می کند ولی ساره بچه دار نمی شود. سپس با هاجر که کنیز اهدایی فرعون مصر به ساره بود و خود ساره او را به ابراهیم بخشیده بود، ازدواج می کند و اسماعیل به دنیا می آید. پس از ولادت اسماعیل ساره از ابراهیم می خواهد که مادر و فرزند را دور از او و در شهر دیگری اسکان دهد. ابراهیم به فرمان خدا آنها را به وادی لم یزرع مکه می برد.
سال ها می گذرد و فرشتگانی که برای عذاب قوم لوط ( برادر زاده ی ابراهیم ) آمده بودند، سر راه مدتی را در خانه ی ابراهیم توقف می کنند و آنجا بشارت تولد اسحاق را به ساره می دهند.
اسحاق در 97 سالگی ابراهیم به دنیا می آید و به اسرائیل یعنی بنده ی خدا یا همان عبدالله لقب می یابد. همه ی بنی اسرائیل از طریق فرزندان دوازده گانه ی یعقوب بن اسحاق به او بر می گردند.
اسلاید بعدی این نسب را بیشتر روشن می کند و ملاحظه می فرمایید اینکه می گویند ابراهیم پدر ادیان توحیدی است به خاطر همین است که هم اسماعیل و پیامبر اسلام به وی بر می گردند و هم تمام انبیای بنی اسرائیل که کم هم نیستند.

تاریخ نویسان در تعداد و اسامی افراد از حضرت آدم تا اسماعیل و از حضرت عدنان تا خود پیامبر هیچ تردیدی ندارند و تنها ابهامی که وجود دارد در تعداد و اسامی این زنجیره از قیدار فرزند اسماعیل تا عدنان می باشد. ما در این نسب به روایت ام سلمه از پیامبر استناد کرده ایم و بر اساس نقل او ردیف های 22 تا 25 را ذکر کرده ایم. اسلایدی که مشاهده می فرمایید مؤید ما در این انتساب است:

عبدمناف یعنی ردیف 43 و جد چهارم نبی اکرم سه فرزند دارد. هاشم و عبدالشمس دو برادر دو قلو و به هم چسبیده بودند که به وسیله ی شمشیر ( یعنی جراحی ) از هم جدا شدند. کاهنان و پیشگویان آن روز پیش بینی کردند که چون بین این دو برادر با خون جدایی ایجاد شده تا همیشه بین تبارشان جنگ و خون ریزی خواهد بود.

هر چند ما به این پیشگویی ها اعتماد و اعتقاد نداریم ولی این موضوعی بود که اتفاقاً صورت گرفت و بین دو تیره ی بنی هاشم و بنی امیه ( امیه فرزند عبدالشمس است ) همواره درگیری وجود داشته است. البته به گواهی تاریخ معمولا بنی هاشم انسان های مومن و صالح بودند و بنی امیه از روی حسادت به مقام و موقعیت و تبعیت از باطل با آنان درگیر می شدند.

دقت در شجره ی این دو برادر گویای خیلی چیزهاست که با اندکی دقت روشن می شود:

به مهمترین حوادث تاریخ بشر نیز نیم نگاهی داشته ایم

و بالاخره عمر بشر را از آغاز تا امروز نتیجه گیری کرده ایم:

ممکن است سؤال شود که به گفته ی باستان شناسان یا زیست شناسان عمر انسان باید خیلی بیشتر از این حرف ها باشد؛ چون گاهی  گفته می شود که مثلاً فسیل انسانی را کشف کرده اند که مربوط به ملیون ها سال پیش است.
جواب این است که صرف نظر از درستی این نظریه ها از مجموع اخبار و روایات می توان  استفاده کرد که آدم و تبار وی یعنی همین انسان های فعلی تنها انسان های مخلوق روی زمین نبوده اند و قبل از آنان نیز تیره هایی از انسان روی زمین زندگی می کرده اند.

روایتی از امام صادق علیه السلام هست که راوی می پرسد: فرشتگان که هنگام آفرینش انسان (آدم) به خدا اعتراض کردند و گفتند آیا موجودی را می آفرینی که روی زمین به فساد و خونریزی می پردازد، آنها از کجا می دانستند که انسان چنین موجودی است؟
امام صادق بر اساس آن روایت فرمود: قبل از آدم نیز انسان های دیگری زندگی می کردند که به فساد و تباهی گرفتار شده بودند و ملائکه با توجه به آن سابقه ی ذهنی و شناختی که از انسان داشتند، به خداوند چنان گفتند.
بنابر این هیچ منافاتی با عمر انسان جدید یعنی فرزندان آدم و وجود سنگواره های انسانی متعلق به بیش از این تاریخ وجود ندارد.

این بود خلاصه ای از بحث ما در این چند شب .. و البته باور دارید که آنچه در جلسه گفته شده است را نمی توان به تمام و کمال اینجا نوشت.

نوشته شده در وبلاگ قبلی ... یعنی لبگزه ی بلاگفا
پنجشنبه بیست و پنجم آبان 1385 ساعت 11:10

بعد از بیان تاریخ پدران پیامبر، یزدی عزیز با شوخی و جدی مسایلی را که خود بهتر از من می دانند پرسیده اند و من تنها برای اطلاع دوستانی که مایلند بدان می پردازم و گرنه ایشان که بی نیاز از آن هستند. او نوشته بود:

سلام علیکم آقاسیدمحمدرضای عزیز و گرامی .
الکی نگفتند که کس نخارد پشت من جز آقا سید خودمان .
آقا ممنون ، بازم شما .
تاریخ خوبی بود و بهره مند شدیم .
راستی حالا نمیگیم یزید ، ابوسفیان هم بماند ولی امیه هم اصل نسب دار بوده ها ، نه ؟
یعنی از این بابت می توانسته پیامبر بشه ، نه ؟
الآن چی ؟ یعنی اصل و نسب دارها می توانند ؟ یا اینها هم نمی توانند ؟
حیف نبود که این شبها به این چیزا صرف بشه ؟
البته مفید بود و عرض شد که استفاده کردم .
و لازم هم هست که در این زمینه کار کرد .
راستی فرزندان امام علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیها همین سه نفر بودند که تحت عنوان ( عبد مناف ) آمده ؟ یا دختر دیگری هم داشتند ؟
راستی فرزند بزرگ امام علی علیه السلام را پیگیری فرمودید ، که در خوی عرض شد ؟
بازهم عرض کنم که دست شما درد نکند و ممنون از زحمتی که کشیده اید .

جناب آقای یزدی !
در این که امیه هم اصل و نسب دار بوده است و از تبار عبد مناف و برادر زاده‌ی هاشم سر سلسله ی بنی هاشم بوده است شکی نیست. اما مگر اصل و نسب دار بودن به تنهایی ملاک امتیاز و برتری افراد است؟
مگر نه آنکه گفته ایم: گیرم پدر تو بود فاضل     از فضل پدر ترا چه حاصل
و باز مگرنه آنکه گفته ایم: پسر نوح با بدان بنشست        خاندان نبوتش گم شد

ادعای اثبات شده‌ی ما این بود که پیامبران و پیامبر اسلام، الزاماً باید از تباری پاک به وجود آمده باشند. بنابر این چنین ادعایی به معنای آن نیست که هر کس تباری پاک داشت الزاماً باید یا حتی می تواند  پیامبر باشد. و شواهد تاریخی بر این ماجرا از پسر نوح گرفته تا جعفر کذاب ... بسیار است.
در مورد فرزندان امام علی و حضرت فاطمه علیهما السلام، آنچه مشهور است اینکه آن دو بزرگوار دارای چهار فرزند به نام های حسن، حسین، زینب و ام کلثوم بوده اند.

اما جالب است که بدانید که آنان فرزند دختر دیگری به نام سکینه داشته اند که به شدت مورد غفلت تاریخ قرار گرفته و جز در چند کتاب تاریخی و روایی ذکر زیادی از وی نشده است.
مرقد وی نیز در دمشق و در منطقه ای به نام « داریا »  است که به خاطر همان غفلت ها مورد توجه نبوده است. اما از سال 1367 که بازسازی آن مورد اهتمام قرار گرفت، محل مراجعه و زیارت عاشقان ولایت شده است.

من در این زمینه کتابی به عنوان « بانوی ناشناخته » نوشته ام که در آن به اثبات وجود این بانوی بزرگوار به عنوان دختر حضرت علی و حضرت فاطمه علیهما السلام  و بیان گوشه های مختصری از فضایل و تاریخ زندگی وی کرده ام؛ اما حیف که نمی توانم همه‌ی آن را تایپ و روی وبلاگ قرار دهم.

البته دو سه تا آدرس هم می گذارم تا دوستانی که مایل هستند بیش از این ها اطلاعاتی کسب کنند بتوانند آنها را ببینند: سایت حضرت سکینه  و   وبلاگ  و  روزنامه جمهوری

سؤال دیگری که آقای احمد علی یزدی در شهرستان خوی در جلسه ای حضوری مطرح فرمودند، درباره‌ی محمد بن حنفیه فرزند برومند امام علی علیه السلام بود که می گفتند: شنیده ام ایشان بزرگترین فرزند امام علی بوده است و این نشان می دهد که آن حضرت قبل از خانم فاطمه علیها السلام همسر دیگری داشته است.

در پاسخ باید عرض کنم چنین نیست. زیرا بر اساس مستندات روایی و تاریخی خوله مادر مادر محمد بن حنفیه در زمان خلافت ابو بکر اسیر شد و طی ماجرای مفصلی که این مقال را حوصله ی بیان آن نیست به ازدواج امام علی علیه السلام  در آمد.

جابر بن عبدالله انصاری در حضور امام باقر علیه السلام به بیان ماجرای خوله و ازدواج وی با امیر مومنان پرداخت و چنین گفت: به خدا قسم من نزد ابوبکر نشسته بودم که اسیران طایفه ی حنفیه را با مالک بن نویره از طرف خالد بن ولید آوردند. در میان اسیران دختری نزدیک به بلوغ بود. همین که آن دختر وارد مسجد شد گفت: ایها الناس، محمد صلی الله علیه وآله وسلم چه شد؟
گفتند: از دنیا رفته است.
او گفت: آیا نشان و علامتی از او هست؟
گفتند: آری؛ این قبر آن حضرت است.
خوله (متوجه قبر رسول خدا شد و ) گفت: سلام بر تو ای رسول خدا، من شهادت می دهم که تو سلام مرا می شنوی و جواب سلام مرا می دهی. بعد از تو ، ما را اسیر کردند؛ در صورتی که ما به وحدانیت خدا و پیغمبری تو شهادت می دهیم.

البته این ماجرا که از زبان جابر نقل شده بسیار مفصل است که من  به خاطر اختصار به همه ی آن نمی پردازم و تنها بخشی را آورده ام که نشان می دهد خوله بعد از رحلت رسول خدا و در زمان ابوبکر به اسارت درآمده است. این در حالی است که امام علی با فاطمه ی زهرا در زمان پیامبر ازدواج کرد و حسن و حسین و حتی زینب و ام کلثوم در زمان پیامبر به دنیا آمده اند. نتیجه این است که محمد بن حنفیه نمی تواند بزرگ تر از حسن و حسین باشد و همینطور این درست نیست که امیر مومنان قبل از حضرت فاطمه ازدواج دیگری داشته باشد. ابن جوزی در باب دهم کتاب تذکره می نویسد: محمد بن حنفیه بعد از وفات پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم متولد شد.
محدث قمی نیز در کتاب منتهی الآمال و هنگام ذکر فرزندان امیرمؤمنان می نویسد: پنجم از فرزندان علی علیه السلام محمد است که کنیه او ابو القاسم و مادرش خوله حنفیه دختر جعفربن قیس است. 

صاحب مستطرف می نویسد: حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام فرزند خود محمد را به جنگ های سخت می فرستاد و به وسیله ی او بزرگان را محافظت می کرد. محمد بن حنفیه مردی جنگ‌جوی و ثابت‌القلب بود. یکی از روزها به محمد گفتند: چرا پدرت علی علیه السلام تو را به جنگ ها روانه می کند ولی امام حسن و امام حسین را نمی فرستد؟
او در جواب گفت: حسنین علیه السلام نظیر دو چشم پدرم هستند و من مثل دو دست آن بزرگوارم؛ و طبیعی است که وظیفه دست ها نگهداری و محافظت از چشم هاست.

به هر حال محمد بن حنفیه در زمان حکومت عمر بن خطاب متولد شد و در ایام عبدالملک بن مروان در سن 65 سالگی از دنیا رفت. و البته برای من هم روشن نشد که چرا به جای اینکه او را محمد بن علی بگویند، محمد بن حنفیه گفته و به طایفه ی مادری اش نسبت داده اند.

نوشته شده در وبلاگ قبلی ... یعنی لبگزه ی بلاگفا
پنجشنبه بیست و پنجم آبان 1385 ساعت 11:10 

سعید عزیز پرسیده است:
سلام .خسته نباشین..یک سوال دارم و اون اینه که آیا در خود قرآن آیه ای هست که در آن در مورد تولد پیامبر(ص) پیش بینی کرده باشد؟؟در ادیان دیگر چطور؟؟؟؟

 البته منظور سعید برایم مشخص نیست چون قرآن بعداز تولد پیامبر  و همراه با رسالت وی یعنی از 40 سالگی ایشان به بعد نازل شده است. بنابراین پیش گویی ولادت آن حضرت در قرآن مفهوم ندارد. اما قرآن با پیامبر از یکدیگر جدا نمی شوند و در جای جای قرآن ذکر پیامبر وحود دارد. با این حال اگر منظور صرفاً آیه ای است که در زمینه بشارت گذشتگان به آمدن پیامبری به نام محمد صلی الله علیه و آله وسلم باشد، در آیه ی 6  سوره‌ی صف از زبان حضرت عیسی مژده‌ی ظهور و رسالت پیامبر بعد از خویش به نام احمد را بیان می کند: و اذ قال عیسی ابن مریم یا بنی اسرائیل انی رسول الله الیکم مصدقا لما بین یدی من التوراة و الانجیل و مبشراْ برسول یأتی من بعدی اسمه احمد فلما جائهم بالبینات قالوا هذا سحر مبین
یعنی: وقتی عیسی به بنی اسرائیل گفت من فرستاده ی خدا به سوی شما هستم که تورات را تصدیق می کنم و به فرستاده ای به نام احمد نوید می دهم که بعد از من می آید. اما وقتی او دلایل محکم را برایشان آورد گفتند سحری آشکار است. 

البته سایر کتاب های آسمانی به ویژه تورات و انجیل به بعثت پیامبری دیگر اشاره داشته اند که به اعتقاد من منظور از او ، همان پیامبر اسلام یعنی حضرت محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله و سلم است. زیرا می دانیم که کتاب های مقدس فعلی، همان وحی واقعی الهی و کتابی که موسی و عیسی آورده اند نیست و به گواهی تاریخ و همچنین محتویات آنها، مورد تعرض و تحریف قرار گرفته اند. بنابراین نمی توان انتظار داشت که با صراحت کامل ظهور پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم را بشارت داده باشند.
با این حال در همین کتاب های تحریف شده عباراتی دیده می شود که اشاره قابل ملاحظه ای به ظهور این پیامبر بزرگ دارد. من چند نمونه را می آورم و علاقمندان را به کتاب های مفصل در این زمینه ارجاع می دهم:

ــ در تورات، سفر تکوین، فصل 17 می خوانیم: « و ابراهیم به خدا گفت ای کاش اسماعیل در حضور تو زندگی نماید ... و در حق اسماعیل (دعای) تر ا شنیدم. اینک به او برکت دادم و او را بارور می گردانم و به غایت زیاد خواهم نمود و دوازده سرور تولید خواهد نمود و او را امت عظیمی خواهم نمود»

ــ و باز در تورات، سفر تثنیه، بخش 33  آمده است: « و این همان برکتی است که موسی آن مرد خدا قبل از مرگ خویش بنی اسرائیل را (بدان) مبارک نمود... خدا از سینا آمد و از ساعیر بر آنان پرتو افکند و از کوه فاران نور افشانی نمود »
سینا محل سخن گفتن خدا با موسی است؛ ساعیر کوه های فلسطین است و اشاره به عیسی دارد و بالاخره فاران ، نام قدیم سرزمین مکه است. ( معجم البلدان حموی، ج4، ص 225 )

ــ در انجیل یو حنا، باب 14 الی 16  می خوانیم : « اگر شما مرا دوست دارید احکام مرا نگاه دارید و من از پدرم خواهم خواست و او تسلی دهنده‌ی دیگر به شما خواهد داد که تا به ابد با شما خواهد ماند...

و چون آن تسلی دهنده بیاید که من از جانب پدر به سوی شما خواهم فرستاد یعنی روح راستی که از طرف پدر می آید او درباره‌ی من شهادت خواهد داد...
لیکن به شما راست می گویم که برای شما مفید است که من بروم؛ زیرا  اگر من نروم آن تسلی دهنده به نزد شما نخواهد آمد. اما اگر بروم او را به نزد شما خواهم فرستاد... اما چون او یعنی روح راستی بیاید او شما را به تمامی راستی ارشاد خواهد نمود، زیرا که او از پیش خود سخن نخواهد گفت بلکه هر آنچه می شنود خواهد گفت و شما را به آینده خبر خواهد داد » 

جالب است که قرآن در باره ی اهل کتاب می گوید: الذین آتیناهم الکتاب یعرفونه کما یعرفون ابنائهم و ان فریقاْ منهم لیکتمون الحق و هم یعلمون
یعنی:  آنان که کتاب ( آسمانی ) به ایشان داده ایم، او  ( یعنی محمد ) را مانند فرزندانشان می شناسند؛ اما گروهی از آنان با اینکه به حق علم دارند، آن را کتمان می کنند.

بدیهی است که این عبارت به معنای آشنایی آنان با پیامبر از روی پیش گویی های کتاب های آسمانی شان است. روایت است که عبدالله بن سلام از دانشمندان یهود، در باره ی پیامبر گفت: انا اعلم به منی بابنی
یعنی: من او را بهتر از فرزندم می شناسم. و سپس به آن حضرت ایمان آورد و مسلمان شد.

نوشته شده در وبلاگ قبلی ... یعنی لبگزه ی بلاگفا
پنجشنبه بیست و پنجم آبان 1385 ساعت 11:10 

ارتباط هدف و وسیله مسأله ای بود که در ضمن صحبت هایم در فرهنگسرای دانشجو بیان کرده بودم که عبدالله رضایی گرامی در باره ی آن توضیح بیشتری خواسته و نوشته بود :

نوشته شده در وبلاگ قبلی ... یعنی لبگزه ی بلاگفا
پنجشنبه بیست و پنجم آبان 1385 ساعت 11:6

خانم مریم هم در باره ی نذر چنین پرسیده بود:
من یه سوال دارم آقا سید که شاید از دید شما خیلی سوال نباشه اما خیلی وقته که دارم دنبال جوابش می گردم.
شما می دونید بهترین چیز برای نذر کردن چیه؟
ذکر؟ روزه؟ نماز؟ یا...
می دونید در روایات چی رو به ما توصیه کردن؟...
یکی از دوستام می گفت بهترین نذر اینه که آدم تلاش کنه تا گناهی رو که به انجامش عادت داشته ترک کنه.
شما می دونید بهترین چیز برای نذر کردن چیه؟
ذکر؟ روزه؟ نماز؟ یا...
می دونید در روایات چی رو به ما توصیه کردن؟...
یکی از دوستام می گفت بهترین نذر اینه که آدم تلاش کنه تا گناهی رو که به انجامش عادت داشته ترک کنه.

اجازه می خواهم قبل از پاسخ به ایشان، یک نگاه کلی تر به موضوع نذر داشته باشیم.
نذر عبارت است از اینکه انسان با اراده‌ی خود و به طور داوطلبانه چیزی را به عهده بگیرد و به انجام یا عدم انجام آن مستلزم و متعهد گردد. به خاطر همین استلزام است که در صیغه‌ی آن است که با « لله علی »  صورت پذیرد. این بدان معنی است که گویی نذر کننده این را یک حق الهی بر خود می داند و خداوند بینا را طرف حساب می شناسد تا مجبور باشد نذر خود را ادا کند.
بنابراین وقتی فردی با این شرایط نذر کند دیگر نمی تواند عمداً بر خلاف آن رفتار کند و چون به نوعی خود را بدهکار خداوند کرده است چنانجه بر خلاف نذرش عمل کند باید کفاره بدهد. کفاره ی نذر همان کفاره ی روزه خواری در ماه رمضان یعنی آزاد کردن یک بنده ( که امروزه دیگر موضوعیت ندارد ) یا دو ماه روزه ی متصل و یا اطعام مسکین می باشد که انتخابی و اختیاری است.
نذر بر چند نوع است:
1 ـ گاهی به عنوان شکرانه در قبال تحقق یک خواسته، نذری صورت می گیرد. این شکر نعمت می تواند به خاطر دستیابی به یک نعمت دنیوی و با نعمت اخروی و معنوی و حتی برای دفع بلا و رفع گرفتاری باشد. مثل اینکه نذر کند که اگر فرزندی نصیبم شد پنجاه هزار تومان صدقه می دهم یا اگر امسال توفیق زیارت کربلا یافتم دو روز روزه می گیرم و یا اگر بیماریم خوب شد به زیارت حضرت عبدالعظیم می روم و …
2 ـ گاهی برای الزام خویش به ترک فعل حرام یا مکروه و یا انجام فعل واجب و مستحب نذر منعقد می شود. مثل آنکه بگوید اگر دروغ گفتم، باید هزار تومان صدقه بدهم و یا اینکه اگر نمازم قضا شد یا علاوه بر قضای آن دو رکعت اضافه می خوانم و یا اینکه اگر ظرف امروز یک جزء قرآن نخواندم باید دو هزار تومان به فقیر بدهم و…
3 ـ گاهی هم نذر به طور مطلق و بدون هرگونه شرط یا تعلیق بر چیز دیگری صورت می گیرد که به آن نذر تبرع می گویند. به عبارت دیگر این گونه نذرها در قبال هیچ چیزی نیست و تنها برای ثواب، انجام یک فعل یا عدم انجام آن را نذر کنند.  مثل آنکه نذر کند که فردا روزه بگیرد یا به اولین مستحقی که می بیند صدقه بدهد. و نذرهایی که برای رعایت حال خود در مواردی که بدون نذر نمی تواند مصمم به کاری یا ترک کاری باشد صورت می گیرد نیز از همین دست  است. مثل آنکه برای الزام خود به نکشیدن سیگار نذر می کند که سیگار نکشد و...
البته ی قابل ذکر اینکه نذر حتماً باید با صیغه ی خاص خودش باشد. البته زبان عربی شرط نیست و اگر همان مفهوم به زبان فارسی نیز گفته شود، نذر منعقد می شود و شرایط آن برقرار می گردد. یعنی اگر به زبان فارسی هم بگوید که مثلاً برای خدا بر من است که فردا را روزه بگیرم، این نذر شرعی است و نمی تواند خلاف آن عمل کند. و اگر عمل کرد باید کفاره ی آن را بپذیرد.
نکته ی دیگر این که نذر باید مشروع باشد. یعنی نمی توان برای انجام یک گناه نذر کرد؛ مثل آنکه بگوید اگر امشب توانستم شراب بخورم و ...
علاوه بر آن متعلق نذر هم باید شرعی باشد؛ یعنی نمی توان نذر کرد که اگر خداوند به من فرزندی عنایت کرد به شکرانه اش مشروب بخورم.
دیگر آینکه باید مقدور باشد؛ یعنی نمی توان نذر کرد که اگر فلان خواسته ام بر آورده شد ظرف یک روز پیاده به مشهد خواهم رفت.
علاوه بر آنچه کفته شد لازم است از اموال خود و از اختیارات خود نذر کند.  یعنی نمی توان نذر کرد که در صورت تحقق خواسته ام این مبلغ از مال فلانی را صدقه می دهم.
 در روایت است که هنگام بازگشت پیامبر از یکی از غزوات ، زنی جلوی او را گرفت و گفت یا رسول ا… من نذر کرده ام که اگر تو سالم بر گردی شترت را قربانی کنم. پیامبر تبسمی کرد و با تشکر از نگرانی زن به وی متذکر شد که نمی توان از مال دیگران نذر کرد.
 
البته سرکار خانم مریم و سرکار خانم رعنا و  دیگر دوستان ما را خواهند بخشید که تا اینجا اصلا ربطی به سوال آنان نداشت. اما چون احساس می کردم مطالبی است که خالی از فایده نیست نوشتم تا مورد استفاده ی همه ی دوستان قرار گیرد.
اما در مورد اینکه چه چیزی باید نذر کرد یا کدام نذر بهتر است... واقعاً من تا کنون چیز خاصی ندیده ام و این موضوع  بیشتر به اعتقادات، نوع نگاه ها،  سنت ها و رسومات مردم هر دیار بر می گردد و البته تجربه هایی که هر کس برای خود دارد نیز حائز اهمیت است. همین است که می گویند این نذر مجرب است و بارها و بارها امتحان شده است.
در نهایت، چیزی که من می توانم توصیه کنم اینکه با توجه به ارزش صلوات بر پیامبر و اهل بیت گرامی اش که بهترین درودها و صلوات و سلام خدا بر انان باد و همینطور زیارت عاشورا شاید از جمله ی بهترین نذرها باشد که خودم هم بسیار آزموده ام.

نوشته شده در وبلاگ قبلی ... یعنی لبگزه ی بلاگفا
پنجشنبه بیست و پنجم آبان 1385 ساعت 11:6 

 
اما در باره ی سوال هانیه که چنین گفته بود:
 چقدر این مطلب جالب بود، دست شما درد نکنه... یه سوال، یعنی اون چیزی که ما به عنوان انسان های اولیه می شناسیم و شبیه میمون بودن و تو غار زندگی می کردن و ... همون آدم های قبل از حضرت آدمن؟

در این مورد  باید بگویم، این یک نظریه ی اثبات نشده به عنوان نظر «داروین» است. داروینیسم نیای انسان را میمون می داند که در سیر تکاملی بطور طبیعی رفته رفته از میمون به انسان تغیر شکل و ماهیت داده اند. این نظریه چنان بی اساس و بی پایه است که من وقت خوانندگان را به بیان و رد آن تلف نمی کنم.
البته در قرآن کریم آیات صریحی وجود دارد که بعضی از انسان ها به خاطر گناه و فسق و فجور فراوان، به فرمان خداوند به میمون تبدیل شده اند. بدیهی است این موضوع که در معارف دینی و تعابیر قرآنی از آن به مسخ یاد شده است تنها به اراده‌ی الهی و تنها مختص به همان گروه از فاجران بوده است. بنابراین خداوند، آدم را به عنوان پدر بشریت و پدر انسان ها همین گونه که ما هستیم خلق کرده و نه‌ تنها نژاد انسان از میمون پدید نیامده که تعدادی از انسان ها  به خاطر نافرمانی با اراده ی الهی به شکل میمون مسخ شده اند.
اما آن انسان های اولیه که ما از ایشان چیزهایی شنیده و خوانده ایم، می توانند فرزندان همین آدم و پدران ما باشند و به احتمال فراوان بسیاری از آنان در غار ها سکونت داشته اند. اما اینکه میمون یا حتی شبیه میمون بوده اند مقرون به صحت نیست.
در مورد آدم های قبل از حضرت آدم یا نژاد های انسانی غیر از انسان معاصر که فرزندان آدم اند، اطلاعاتی دردست نیست و تنها احتمال قوی بر وجود داشتن چنین انسان هایی قبل از حضرت آدم و در ادوار مختلف تاریخ آفرینش وجود دارد.