می‏دانید این روزها سال‏روز شهادت سپهبد شهید صیاد شیرازی است.. آن عزیز  را از زمان زندگی‏اش می‏شناختم.. هرجا می‏دیدمش مشتاقانه بغلش می‏کردم و می‏بوسیدمش تا از معنویت وی، البته در حد قابلیت ناچیز خودم بهره ببرم..
وقتی او را می‏دیدی باورت نمی‏شد که این یک فرمانده‏ی ارشد ارتش اسلام است که صولت و ابهت او لرزه بر جان دشمن می‏اندازد.. دقیقاً مصداق والذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم بود..  
یک روز به او گفتم من با شما کار دارم کی می‏توانم شما را زیارت کنم؟ بعد از ظهر دیدم در دفترم باز شد و صیاد شیرازی بسیار متواضعانه وارد اتاقم شد و آن‏قدر با تواضع و ادب نشست که شاید یک زیردست در مقابل رئیسش چنین ننشیند.
اما باید اعتراف کنم که بعد از شهادتش بیشتر شناختمش.. ظرفیت روحی، معنویت، اخلاص و خیلی خصوصیت‏های منحصر به فرد او را بعد از شهادتش شناختم اما حیف که دیگر زمان گذشته بود...
به‏راستی نمونه‏ی کامل شیران روز و عابدان شب بود که بعضی از نزدیکانش کم و بیش با گوشه‏ای از تهجد و عبادتش آشنا بودند.. مهندس امامی داماد آن شهید می‏گفت: شهید صیاد شیرازی سه بار تمام نماز و روزه‏های دوره‏ی عمرش را اعاده کرد.

به خدا قسم عجیب است.. ما چنین کارهایی را تنها در مورد امثال مرحوم آیة الله خوانساری شنیده بودیم اما باورمان نمی‏شد که در یک فرد به‏حسب ظاهر عادی، آن‏هم در این مسئولیت سنگین که شاید از نظر ما به نماز واجب روزانه‏اش هم به زور می‏رسد چنین حالاتی بتوان یافت...