چند روز پیش آقای کیایی نژاد، نماینده ی سابق مجلس، که از دوستان خوب ماست به دیدنم آمده بود. او اهل طالقان و بسیار انسان دوست داشتنی و سلیم النفسی است. به مناسبتی، صحبت از فردی شد. من که او را دوست می دارم از روی دوستی و محبت گفتم: خیلی پدر سوخته است.
البته منظورم از پدر سوختگی، معنای بدش نبود.  منظورم زیرکی و زبلی او بود که چطور بلد است هرچیزی را که اراده می کند به خورد اطرافیانش بدهد و می تواند با پنبه سر ببرد وکسی احساس نکند.
آقای کیائی نژاد یاد خاطره ای از مرحوم آقای طالقانی افتاد که می گفت: یک روز یکی به شکایت از دیگری نزد من آمده بود. او در ضمن صحبتش مدام می گفت: خیلی آدم پدر سوخته ای است.
من گفتم: نه آقا.. من پدر او را می شناسم. پدرش خیلی آدم خوبی است.
او گفت: خب من هم پدرش را که نمی گویم؛ خودش را می گویم که خیلی پدر سوخته است.
آقای طالقانی می گفت: من هی تکرار کردم که پدرش آدم خوبی است و او هی جواب می داد که منظور من خودش است نه پدرش...