مدتی است که از  شعر عقب افتادم و فضای وبلاگ خیلی جدی شده است ... این هم یک شعر جدید

شوخی با مدرنیست‌ها

 بگو به یار پر از ذوق هیجده ساله                        بس است آه .. چقدر جیغ ؟  تا کجا ناله؟

برای آنکه خدا را چو خویش می‌بیند                      چه فرق می‌کند این عمه است یا خاله! 

تمام زندگی‌اش وعده‌های توخالی                           همیشه و همه جا می‌رود به دنبالِ > 

یکی دو وعده غذای حرام و لقمه ی چرب                       شراب خارجی و رقص غربی باله 

بس است یار قدیمی بگو به این بابا                     کتاب و دفتر ما تحفه‌ای است از سالِ >  

نهنگ،‌نه .. مار و موش، ‌نه .. عقرب، نه                     پلنگ نه،نه، نه، نه،نه ... سال بزغاله 

بگو به یار جدید هزاره‌ی سوم                                   شناسنامه‌ی من مال ماه شوالِ > 

هزاروسیصد و پنجاه هجری است و ..هنوز                     شناسنامه‌ی تو، توی ثبت احواله! 

اگر چه شعر نمی‌فهمم و نمی‌دانم                     ولی چه می‌شود اینک که ذهن جوالِ > 

حقیر آخر سر، کار می دهد دستم                        و می گذاردم آخر.. به روی تا بو.. بوت 

                                                                                                     تابوت = نقاله