این پست اعتراضی باید اول ماه مبارک رمضان نوشته می‌شد اما وقت نشد تا امروز....

به نظر می‌رسد اینکه دولت یازدهم سنت حسنه‌ی کاهش ساعات اداری در ماه مبارک رمضان را لغو کرد، هیچ دلیلی جز لجباری با دولت گذشته نداشته باشد.

با تمام  انتقاداتی که به روش مدیریتی و تصمیم‌های خلق الساعه‌ای احمدی نژاد و دولت وی وارد است، باید اذعان کرد که به دلیل برخاسته بودن وی از دل مردم، درد آنان را بیشتر می‌فهمید. یکی از مصادیق این ادعا همین تقلیل ساعات کار ادارات در ماه مبارک رمضان بود که احمدی نژاد می‌دانست مردم در این گرمای سوزنده و دهشتناک چه می‌کشند و برای کسی که روزه می‌گیرد و کم‌خوابی اجباری دارد، یک ساعت دیر رفتن به اداره خودش کلی غنیمت است.

آیا منظور حضرات از لغو تقلیل خدمت اداری در ماه رمضان بهره‌وری بیشتر است؟ کدام بهره‌وری؟ یا سرمان را زیر برف کرده‌ایم یا خودمان را به آن راه زده‌ایم و تنها ملاکمان مخالفت با همه‌ی تصمیمات گذشته است هرچند که خوب و به‌جا باشند؟
انصافاً چه اتفاقی می‌افتد اگر ادارات ما روزی یک ساعت کمتر کار کنند؟ کجای عرش الهی سوراخ می‌شود و کدام پایه‌ی زمین از بن در می‌آید؟ آیا با لغو این مصویه کدام بازار اقتصادی دنیا را تسخیر و کدام صنعتمان را جهانی خواهیم کرد؟ خدایی غیر از این است که با یک ساعت دیرتر رفتن به اداره، هم مردم به عبادتشان بهتر می‌رسند و هم خدمت اداری با کیفیت‌تر انجام می‌شود؟

 خدا نکند چنین تصمیم‌هایی از چنته‌ی کسانی بیرون بیاید که یا به خاطر کهولت سن و بیماری روزه نمی‌گیرند یا چون مدیرند و خودشان می‌توانند ساعت ده صبح سرکارشان حاضر شوند، روزه‌داری در این هوای گرم را درک نمی‌کنند و نمی‌دانند 17 ساعت روزه‌داری در کنار بی‌خوابی چه بر سر آدم می‌آورد.
و باز خدا نکند کار مدیرانی باشد که اگر اهل روزه و به وقت آمدن هم باشند، لااقل در اتاق‌های مدیریتی‌شان تختخواب مرفهی دارند که می‌توانند هر وقت دچار ضعف و غش شدند بروند و زیر اسپیلیت‌های ژاپنی و کره‌ای استراحتی بکنند. بماند که حاجب و دربان و دفتر و دستکشان نخواهد گذاشت که ارباب رجوعی مزاحم عبادت وسط روز حضرات بشود...