اطلاع از بروز شدن
چهارشنبه 85 اسفند 9
این نامه را دیروز برای آقای احمدی نژاد نوشتم
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
آقای دکتر محمود احمدی نژاد
با تقدیم سلام و آرزوی توفیق الهی برای شما و همه ی خدمتگزاران
لابد مطلع شدید که در آزمون ضمن خدمت آموزش و پرورش، چه اتفاق نامبارکی رخ داد؟ مثلاً به مناسبت بزرگداشت سال پیامبر اعظم ــ که جان من و شما فدایش باد ــ سوال هایی طرح شده بود که نه تنها به درد دین و دنیای کسی نمی خورد که جز جسارت به مقام بزرگ پیامبر مهربانی صلی الله علیه و آله و سلم چیز دیگری در بر ندارد. سوال هایی که هر انسان مسلمانی حتی از بیان آنها برای دوستانش نیز شرم دارد.
و لابد شنیده اید که آقای وزیر از مردم و مراجع عظام عذر خواهی کرده است ...
و لابد به زودی خواهید شنید که چون طراح سوال ها بچگی کرده و سوء نیتی نداشته، همه چیز به خوبی و خوشی تمام می شود و تنها او را از سمتش برمی دارند و طبق رسم دیرینه ی ما ایرانیان ــ مبادی آداب دان و قدر شناس !! ــ در جای دیگر و مقامی بالاتر می گذارند که دیگر نتواند از این سوال ها طرح کند و باورها و احساسات دینی مردم را به بازی بگیرد !!
جناب آقای احمدی نژاد !
مگر غیر از این است که ما تنها با تکیه بر ذات اقدس الهی و توسل به خاندان عصمت و طهارت، با تمام قامت در برابر تمام توطئه های دشمنان ایستاده ایم ؟ مگر غیر از این است که تنها با حمایت آنان است که اینگونه مقتدرانه در عرصه ی بین اللملل به پیش می رویم؟ قطعاً شما نیز بر این اعتقادید و اگر کسی بخواهد خود را بدون عنایت ائمه ی اطهار علیهم السلام منشأ اثرات بزرگ و موفقیت های جمهوری اسلامی بداند، شما او را از خود نمی دانید و بر این ادعاها خط بطلان می کشید.
آیا می توانیم با این نوع نابخردی ها، اگر نگوییم سوء نیت ها همین گونه با قدرت و قوت به پیش برویم؟ آیا می توانیم با اهانت ــ و لو سهوی ــ به سرسلسله ی این خاندان مطهر، باز هم از آنان تقاضای کمک و یاری کنیم؟ آیا می توانیم با تمسک به اینکه آنان خاندان عفو و مرحمت هستند، خطاهای فاحش خویش را توجیه کنیم، از آن بگذریم و چشم از همه ی عوارض بعدی آن ببندیم؟
جناب آقای احمدی نژاد !
از وقتی شما را شناخته ایم دیده ایم در ابتدای سخنرانی هایتان برای فرج و سلامتی امام منتظر دعا می کنید و آرزو می کنید که کاش سربازش باشید. اگر همان امام همامی که حی و ناظر بر ماست، به عنوان اعتراض از ما رو برگرداند و دعایمان را نادیده بگیرد، چه بلایی بر سر من و شما و این ملت خواهد آمد؟ آیا بر این باورید که امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف با تمام سهل انگاری های ما در برخورد با اهانت کنندگان به ساحت مقدس جدشان، باز هم دست دوستی به ما خواهند داد و حمایتشان را از ما دریغ نخواهند کرد؟
من نمی خواهم بگویم حتماً تقاص این رفتار را پس خواهیم داد که مانند همه ی شیعیان معتقدم آنان خاندان عفو و کرم هستند؛ اما وقتی تسامح و تساهل دارد به نهادینه شدن پیش می رود، آیا حق ندارند از سرآمد برگزیدگان خدا دفاع کنند و لا اقل یک گوشمالی مختصر بدهند؟ لابد می دانید که در امتحان های سخت و مصیبت ها که ناشی از عملکرد خودمان است، شما مومنان را از دیگران جدا نخواهند کرد و آتش که بگیرد خشک و تر با هم می سوزند.
در این صورت گناه ملت ایران چیست که باید بهای جسارت به ساحت مقدس نبی مکرم اسلام را بپردازد؟ باور ندارید که این حرکت ها در عالم بالا نتیجه ی خاص خود را دارد ؟ باور ندارید که تمام کردن مسأله با یک عذر خواهی ساده، به معنای تمام شدن آن نزد خدا نیست؛ حتی اگر به سهو باشد؟
شما که به نظام احسن الهی و آثار وضعی اعمال و رفتار بندگان و عواقب آن اعتقاد دارید. تا کی باید تاوان این مسامحه کاری ها و حتی ندانم کاری های مسئولانی که پشتشان به مسئولان بالاتر خود گرم است را بپردازیم ؟
سال هاست که ما تلاش می کنیم تبلیغات دشمنان علیه ایران اسلامی و فرهنگ تشیع را در جوامع اسلامی خنثی کنیم و صرف نظر از حکومت های دست نشانده داریم به جایگاه رفیعی در میان مسلمانان می رسیم. امروز کمترین پی آمد این ماجرا این است که دشمن زخم خورده و همیشه در کمین ما با تبلیغ این اهانت در میان مسلمانان جهان فاصله ای عمیق بین توده های جهان اسلام و ایران اسلامی ایجاد کند. شما به عنوان رئیس جمهور اسلامی چه تدبیری برای جلوگیری از این شکاف کرده اید؟ آیا به نظر شما یک عذر خواهی ساده این آتش برافروخته در دل و جان همه ی مسلمانان را خاموش خواهد کرد؟
می گویید: آگاهانه نبوده است؟ می پذیریم؛ اما شما بگویید چرا در زیارت عاشورا می خوانیم که و لعن الله امه اسرجت و الجمت و تنقبت لقتالک ... مگر تمام کسانی که در صحرای کربلا در مقابل سید الشهدا صف آرایی کردند، آگاه بودند؟ و مگر ترور شخصیت و جنک معنوی آن هم با معصومان علیهم السلام کمتر از ترور فیزیکی است؟
آقای دکتر !
شما خود درد آشنا هستید و بهتر از من می دانید که یکی از مهمترین توطئه ها برای خدشه دار کردن اسلام، همین تحریف شخصیت پیامبر و امامان ماست که روحانیت شیعه تا کنون با آن مقابله کرده است؛ هم در برابر اهل سنت افراطی و هم در برابر دشمنان غیر مسلمان.
ما دنبال اثبات دست بیگانگان در این ماجرا نیستیم؛ هرچند احتمالش را نیز از نظر دور نمی داریم. اما با تمام خوشبینی به این حادثه، چه باید کرد که به دنیا و به ذوات مقدس معصومین اثبات کنیم که ما در جهت دفاع از باورهای دینی و حیثیت ولی نعمتانمان حتی از خطای غیر عمد دوستانمان نمی گذریم؟
برخورد امام راحل با دست اندرکاران رادیو را به مناسبت پخش آن مصاحیه ی کذایی یادمان نرفته است. برخورد امام با موضوع سلمان رشدی را هم در ذهن داریم. غیر از این است که سلمان رشدی همین اراجیف را جمع آوری و تبدیل به یک رمان کرده بود؟
برخورد با روزنامه ی ایران و مانا گلستانی کاریکاتوریست را نیز در یاد داریم. چرا با کسانی که تنها در اثر یک غفلت، احساسات یک قومیت را به بازی گرفتند، آن گونه عمل می کنیم؟ آیا حساسیت های قومیتی ــ که البته در جای خود اهمیت دارد ــ مهم تر است یا باورها و احساسات دینی و مذهبی؟ یا اینکه مهار بحران آن روز چنین اقتضا می کرد؟
امروز چه کسی باید از حریم مقدس نبوی دفاع کند؟ اگر ملت مسلمان و دل سوخته ی ایران از سر همراهی با نظام و مسئولان، ایجاد بحران نمی کند، می توان سکوت کرد؟
در دنیای کنونی می بینیم که در چنین شرایطی، بالاترین رده ی سازمان و مسئولان مربوطه دسته جمعی یا لا اقل خود وزیر استعفا می دهد؛ تا ضمن پذیرفتن خطای سرزده و اعلام انزجار خود از آن، هم زمینه را برای کسانی باز کند که توان اداره ی بهتری دارند و هم پاسخی مناسب به افکار عمومی بدهد. شهردار یکی از شهرهای ژاپن که نتوانسته شبکه های آب و برق و تلفن صدمه دیده در اثر زلزله را طی کمتر از 24 ساعت ترمیم کند، پس از سخنرانی برای مردم معترض و عذر خواهی از ناتوانی خویش، جلوی چشم همگان ، خود را از بام شهرداری پایین می اندازد. کنار گوشمان در همین مصر نیز، به خاطر آتش گرفتن یک واگن قطار و سوختن تعدادی از مسافران، وزیر راه و ترابری رسماً استعفا می دهد. این ها نمونه ی اخباری است که هر روز در رسانه های دنیا و در کشورهای گوناگون به چشم می خورد و ربطی هم به بلوک بندی سیاسی یا فرهنگی و دینی و ... ندارد.
ما کجای این دنیا قرار داریم؟ آن ها اشتباه می کنند یا ما که تازه وقتی در اثر فشار افکار عمومی مجبور می شویم مسئولی را عزل کنیم، در جای دیگری مسئولیتی سنگین تر به او واگذار می کنیم. یادم نمی رود ماجرای پلی که در یکی از مناطق جنوب شهر، چند روز بعد از افتتاح فرو ریخت و تعدادی مسافر اتوبوسی کشته و زخمی شدند؛ بعضی روزنامه ها به طنز ــ یا شاید هم به جد ــ نوشتند به منظور تفقد از مردم منطقه و استمالت از احساسات جریحه دار شده ی آنان ، شهردار منطقه عزل و در منطقه ی ... ( یکی از مناطق شمالی شهر ) به عنوان شهردار منصوب شد.
آقای رئیس جمهور !
به یقین شما قبل از آحاد جامعه از این اقدام زشت مطلع شدید. چه خوب بود قبل از هر واکنشی خودتان اقدام می فرمودید و چه خوب بود که مردم پس از اقدام هوشمندانه و به موقع شما، تازه می فهمیدند که چه اتفاقی افتاده که رئیس جمهور ولایتی و عاشق اهل بیت با شهامت تمام با خاطیان و مسئولان آنها برخورد کرده است.
آقای دکتر ! حالا که شما این پیشدستی را نداشتید و حالا که در ایران ما مسئولان خطاکار یا سهل انگار، خودشان جرأت استعفا ندارند یا تمایلی به ترک میز خدمت ! ندارند و برآنند تا با یک عذر خواهی، موضوع را فیصله دهند؛ منتظر استعفای وزیرتان نباشید و قبل از آنکه لازم باشد به ماجرایی فرامرزی تبدیل شود یا حتی به استیضاح نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی برسد و یا اینکه حتی در نظام احسن الهی مقرر شود که ملت سرفراز ایران بهای این حرکت را بپردازد، نسبت به عزل او و سهل انگاران آن وزارتخانه اقدام کنید.
این حد اقل انتظار است. انتظار کوچک یک امت بزرگ، امت محمد بزرگ صلی الله علیه و آله و سلم از رئیس جمهور ملت ایران است. این چنین هم جایگاه ایران اسلامی را در میان مسلمانان ارتقاء خواهید بخشید و هم دعای دردمندان دلسوخته ی کشور را بدرقه ی راه خود و اهداف ارزشمندتان خواهید داشت. و در عین حال زمینه ی توطئه گری دشمنان را از بین خواهید برد.
مطمئن باشید بیش از آنچه از ناحیه ی شکسته شدن دل اینان یا از دست دادن همکارانی هرچند از نظر شما شایسته، از دست می دهید، به خاطر به دست آوردن دل ام الائمه و فرزندان گرانقدرش ــ که درود مدام خداوند نثارشان باد ــ به دست خواهید آورد.
