یادتان هست هفته‏ی پیش اذن دخول را نوشتم و بعد حسرت امسال را ؟ یادتان هست خطاب به ارباب رعیت‏نواز نوشتم می‏دانم جبران خواهی کرد؟ حالا در کنار حرم مطهرش دعاگوی همگی‏تان هستم.. همین الان که دارم این سطور را می‏نویسم گنبد طلای دلنوازش را از پنجره‏ی اتاق هتل احسان می‏بینم.. السلام علیک یا علی بن موسی الرضا.. 

                        

فدای مهربانی و رأفت فراوانت شوم امام ثامن ضامن که کسی را ناامید نمی‏گذاری.. مولای رئوف من! بالاخره آمدم اما نه به لیاقت خود که با لطف تو.. مثل همیشه نگاهم می‌کنی آیا؟ و مگر می‏شود نگاهم نکنی آقا؟ مگر می‏شود که بخوانی و عطا نکنی؟ مگر می‏شود دعوت کنی و دعا نکنی؟ هیهات.. هیهات..

پ ن: پیشنهاد می‏کنم پست قبلی را بخوانید.. کامنت‏های آخرین پست را که دیشب نوشته بودم اینجا خواندم و از طرف شما سلامی عرض کردم..