نمی دانم.. شاید فکر می‏کردم سکوت امروز بهتر از صحبت کردن و دامن زدن به اختلافات خانوادگی اخیر است.. شاید فکر می‏کردم پشت این قضایا و بگومگوهای اخیر، نوعی وطن‏دوستی و عرق ملی نهفته است.. اما امروز خیلی دلم شکست..
دلم شکست وقتی دیدم عده‏ای راهپیمایی ضد صهیونیستی ملت را نیز تبدیل به عقده‏گشایی کردند و ابهت این حرکت ملی و دینی را شکستند..
آنهایی که آمدند نه برای مخالفت با اسراییل که برای فتنه‏انگیزی.. آمدند تا اسرائیل را شاد کنند.. آمدند تا به اسراییل بگویند که نگران نباش که ما هستیم.. آمدند تا به صهیونیزم بفهمانند که ایران چنان نیست که آنها فکر می‏کنند.. آمدند تا روز قدس را چنان بی‏هویت کنند که دیگر ریشه‏ی جریان ضد صهیونیستی آزادگان دنیا نباشد..
آمدند تا در مجالی که برایشان فراهم شده بود تنها حرف خود را بزنند و جاه طلبی‏های خود را به رخ دنیا بکشند.. آمدند تا اقتدار ملی و عظمت مثال زدنی این ملت را فروبریزند.. 
آمدند تا بگویند با اسرائیل مشکلی ندارند.. آمدند تا بگویند تنها مشکل ما قانون‏گرایی است و شکوه ایران اسلامی.. آمدند تا بگویند امروز مسأله‏ی ایران مصیبت عظمای جهان اسلام است نه مسأله‏ی فلسطین..
امروز کسانی آمدند که در تمام عمرشان نه از روز قدس خبری بود و نه حتی در مسجدی شب قدری را درک کرده بودند.. و نه حتی اعتقادی به این حرف‏ها داشته و دارند..
آمدند تا اسلامیت را از جمهوری اسلامی بگیرند تا علنی روزه‏خواری کنند و دست در دست دوست دخترهایشان شب قدر را با خوانندگان لوس‏آنجلسی احیا بکیرند..
آمدند تا در سایه‏ی دموکراسی غربی با دشمنان قسم خورده‏ی این ملت هم پیمان شوند و دشمن شادمان کنند..

پا نوشت 1: دوستان و خوانندگان همیشگی این وبلاگ می‏دانند که هرگز طرفدار هیچ‏کدام از جناح‏های موجود نبوده و نیستم و به همه‏ی آنها انتقادهایی اساسی دارم و از همه‏شان هم به شدت دلخورم..
اما دلم به حال وطنم می‏سوزد.. به حال منافع ملی کشور و مردمم.. به حال شهیدانی که جانشان را دادند تا اعتلای ایران اسلامی را برای ما به ارمغان بیاورند.. جریانات و دودستگی های بعد از انتخابات ریاست جمهوری را هم نوعی تمرین دموکراسی و دعوای خانوادگی می‏دیدم و باعث رشد آگاهی های ملی..
هرگز دوست نداشتم مخالفان جریان انتخابات و معترضان به نتایج آن را مخالف انقلاب و نظام و جمهوری اسلامی و از همه مهمتر استقلال و وطن‏دوستی بدانم.. اما حالا دیگر مجبورم باور کنم که اینان نه با کشور کاری دارند و نا با حکومت اسلامی و نه با امنیت ملی.. اینان هوی‏پرستان و هوس‏بازانی هستند که معتقدند اگر دیگی برای من نجوشد همان بهتر که سر سگ در آن بجوشد.. حالا باید باور کنم که اینان با هرچه که بر خلاف میل و اراده‏ی خودشان است مشکل دارند حتی اگر امام زمان باشد.. متاسفم برای آقای منتظری و صانعی و کروبی و میرحسین و... که خیال می‏کنند این ندای حق‏طلبانه‏ی عده‏ای حق‏جوست که آنان را رهبران خود می‏دانند.. این حضرات هنوز نفهمیده‏اند که آلت دست آنارشیست‏های فرصت‏طلبی قرار گرفته‏اند که به اصل و اساس دین و کشورشان هم اعتقادی ندارند؛ چه برسد به عده‏ای آخوند و آدم ربشو و مذهبی..

پا نوشت 2: صرف‏نظر از تمام حق و ناحق‏ها، بسیار دل‏شکسته‏ام که می‏بینم برای احقاق حق خود به بیگانه پناه می‏برند.. به BBC و VOA چنگ می‏زنند و شکوه و فرهیختگی این ملت را که باید پناه بی‏پناهان عالم باشد با پناه‏بردن به بیگانگان پایمال می‏کنند.. یک ایرانی روشن، آکاه و مستقل حتی اگر به انتخابات هم اعتراض داشته باشد و حتی اگر احمدی نژاد را رییس جمهور خود نداند و حتی اگر از حمایت رهبری از دولت ناراضی باشد آنچه خود داشت را ز بیگانه تمنا نخواهد کرد... از این دل‏گرفته ام و عصبانی.. از این همه عرق ملی!! همین

اضافه شده امروز شنبه.. برای مخاطب خاص: وقتی شما که بیش از چهار سال است من را می‏شناسی و خودت اعتراف می‏کنی که نقدهابم را به دولت هم خوانده‏ای، باز می‏گویی این متن پراز طرفداری است، دیگران چه باید بگویند..؟ بگذارید بگویم از آقای اجمدی نژاد به همان اندازه دلخورم که از آقای موسوی.. و او را به همان اندازه ولایت ناپذیر می‏دانم که آقای موسوی را.. هرچند شیوه‏هایشان فرق می‏کند.. ضربه‏ای که او به موقعیت و جایگاه رهبری زد کمتر از ضربه‏هایی نبست که قرار بود موسوی در طول چهارسال بزند.. من آقای احمدی نژاد را مسبب اصلی این فتنه‏ها و شعله‏ور شدن آتش دودستگی و تفرقه در کشور می‏دانم.. من او را سوار بر مرکب غروری می‏دانم که کاش فقط خودش را به باد می داد.. اما این مرکب دارد خیلی چیزهایمان را به باد می‏دهد..  اما دوست چهارساله‏ی من! من که نباید هربار حرفی می زنم از دوطرف انتقاد کنم تا متهم به طرفداری نشوم.. من هربار که حرف حقی به نظرم رسید آن را می‏گویم.. هرچند معتقد به عصمت و بی اشتباهی خودم هم نیستم..