نکته‌ی دیگری که در این آیه هست همان اعتقاد شیعی است. بر خلاف بعضی دیگر از مذاهب که اهل جبر یا اهل تفویض هستند، شیعه نه اهل جبر است و نه اهل تفویض. شرح این مساله در جای خود باید داده شود و ما در بررسی اعتقادات شیعی در همین جلسات کم و بیش به آن پرداختیم.  اما در یک کلام می توان گفت وقتی می‌گوییم ایاک نعبد، به معنای آن است که ما با اراده‌ی خودمان و با اختیار خودمان عبادت می‌کنیم و مجبور به عبادت نشده‌ایم. و وقتی می‌گوییم ایاک نستعین، یعنی اینکه به تفویض اعتقادی نداریم که خداوند هیچ کاره باشد. یعنی معتقدیم که همه چیز در اختیار خداوند است و اگر مدد و کمک او نباشد اراده و اختیار ما به تنهایی راه به جایی نمی‌برد.

در خلال صحبت‌ها از مفهوم عبادت و چیستی آن بحث شد و یکی از دوستان گفت: می‌داینم که مظهر عبادت در نماز است. آیا در نماز خواندن، کیفیت مهم است یا کمیت؟ یعنی اگر شخص، نماز به این شکل خاص را نخواند ولی با خدای خود و با زبان خود جوری که حس بیشتری داشته باشد راز و نیاز کند، بهتر از این نیست که نمازهای یومیه‌ی خود را از سر بی‌حوصلگی و بدون فهمیدن معنی و به قول خودمان بدون دریافت حس عبادت بخواند؟
دوستان هرکدام نظراتی داشتند و سپس من به جمع‌بندی این نظرات پرداختم: ما مسلمانیم و گفته‌ی خداوند و پیامبر (ص) برایمان حجت است. خداوند در قرآن دستور می‌دهد که نماز بخوانید. ما از اول که به خدا ایمان آورده‌ایم با خودمان قرار گذاشته‌ایم که به حرف‌هایش و به دستورهایش گوش بدهیم. حالا که ایمان آوردیم دیگر نمی‌توانیم بگوییم که خود خدا را قبول داریم ولی دستورش را آنطورکه خودمان دوست داریم انجام می‌دهیم؛ آن‌طور که ما دوست داریم او را عبادت می‌کنیم نه آنطور که او از ما خواسته است. به یقین این نگاه، با ایمان داشتن منافات دارد. اما اگر نمازهای ما آن وظیفه‌ی خودش را انجام نمی‌دهد دلیل بر بی تاثیر بودن اصل نماز نیست؛ مطمئنا اشکال از ما و نماز ماست. خداوند در قرآن می فرماید: نماز، انسان را از پلیدی ها و منکرات باز می‌دارد. این کلام خداست؛ نوع جمله یا به تعبیر ادبا صیاغ جمله، خبری است و دستوری نیست. یعنی خداوند دارد خبر می‌دهد که نماز چنین تاثیری دارد؛ حال اگر انسان نماز بخواند و مرتکب پلیدی هم شود، مشکل از اوست یا از نماز و یا از خداوند؟
گره کار اینجاست که ما می‌خواهیم بدون نگاه به اصل اسلام به فلسفه‌ی احکام آن برسیم. این نشدنی است؛ چون درست است که تمام احکام اسلام دارای دلیل و فلسفه‌ای مطابق با عقل و فطرت است اما هیچ ضرورتی ندارد که الزاما ما همه‌ی آن دلایل  را بفهمیم یا اگر فهمیدیم الزاما بتوانیم با عقلمان قبول کنیم. چه بسا یکی از مهمترین دلایل یک حکم، در کنار همه‌ی دلایلی که بدون تردید وجود دارد و ما از آن خبر نداریم، آزمایش ما باشد تا روشن شود چقدر ایمان داریم و چقدر پای ادعایمان مبنی بر مسلمان بودن ایستاده‌ایم؟ بنابراین به کسی که اعتقاد به دین اسلام ندارد، نمی توان گفت که به دلایل عقلی نماز بخواند، روزه بگیرد و زکات بدهد. ولی کسی که اصول دین اسلام را که با تکیه بر عقلش، پذیرفت بایستی حداقل‌ها را رعایت کند و فروع دین را هم بپذیرد؛ در این میان اگر متوجه فلسفه‌ی آنها شد که خوب است ولی چنانچه چیزی دستگیرش نشد نباید و نمی‌تواند آنها را زیر سوال نبرد. یعنی کسی که اسلام را پذیرفت، باید جزئیات واجبش را هر چند که خوشایندش نباشد و لذت بخش نباشد، انجام دهد.