این مطلب را  چهارشنبه دوم شهریور 1384ساعت 15:35 در وبلاگ قبلی ام (لبگزه ی بلاگفا) نوشته بودم و امروز به اینجا منتقل شد

 
سلام
امروز در اخبار ساعت ۱۴ سیما اعلام کردند که مراد نیاز اف رییس جمهوری ترکمنستان به طور رسمی استفاده از آلات موسیقی خارجی و نواختن انواع موسیقی خارجی ( غربی ) را در مناسبت ها و کنسرت ها ممنوع کرده است.
همین که این خبر  را شنیدم با خود گفتم حتما برای مراسم رسمی و آنچه زیربنای موسیقی ترکمنی را تهدید می کند، ممنوع شده است .. اما جالب است بدانید که در ادامه ی خبر آمده بود که حتی برای محافل عروسی و سایر جشنها و بزم ها نیز ممنوع اعلام گشته است.
وی اعلام کرده است که این اقدام و این ممنوعیت برای جلوگیری از کمرنگ شدن موسیقی اصیل ترکمنی و تداخل آن با آنچه که با فرهنگ ترکمنی سازگاری ندارد، اعلام کرده است.
باور کنید که به حال خودمان تأسف خوردم و بر احوال زار خود خود گریستم ... و در دل به متولیان فرهنگی کشور کلی دعا کردم که ای کاش با این همه ادعای فرهنگ مداری، حد اقل در همین حد به فکر امور فرهنگی اعم از امور کتاب، سینما، تئاتر، رسانه، موسیقی و ... باشند.
فعلا در زمینه های دیگر مجال سخن ندارم و آن را به فرصتی دیگر وا گذار می کنم... اما در همین زمینه ی موسیقی ببینیم در این سال های آخرین چه بلایی به دست خود بر سر موسیقی سنتی و اصیل کشورمان آورده ایم؟
امروز غربتی که موسیقی سنتی ما در آن به سر می برد، چیزی است که در تاریخ ایران سابقه نداشته است. حتی در زمان شاه که در همه ی امور فرهنگی تحت تأثیر مراودات دوستانه ی غرب بودیم، موسیقی ایرانی ای قدر مهجور و مظلوم قرار نگرفته بود.
رواج آلات موسیقی غربی چون گیتار و ارگ و کیبورد و ... در کنار سبک های غربی مثل پاپ که دست آورد پاپتی های فرانسوی و چیزی برای تکدی متکدیان مدرن غربی در کوچه و بازار، چه معنایی دارد؟
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان تبلیغات و سایر متولیان مثل صدا و سیما به کجا می روند؟ آیا همین که بگوییم خوب این ها هم مخاطبان خاص خود را دارد، برای نه تنها جلوگیری نکردن از آنها که حتی ترویج آنها را توجیه می کند؟
اگر چنین است باید توجه داشته باشیم که خیلی چیزها هست که مخاطبان خاص خود را دارد، آیا ما می توانیم با این دیدگاه به آنها بپردازیم؟ اگر چنین است پس چرا ... ؟  و چرا مخاطبان عام و فرهنگ دوستان آگاه را که تعدادشان هم بسیار بیشتر از آن عده از مخاطبان خاص است در نظر نمی گیریم؟
نوارها و کاست ها و سی دی هایی که در این اواخر با مجوز دولت راهی بازار شده است را مرور کنید... تصدیق می کنید بسیاری از آنها حاوی موسیقی و حتی مضامین مبتذل است. واقعا آیا این درخور یک ملت با فرهنگ و مدعی اصالت در همه ی زمینه ها هست؟
کاش فرهنگ مداران ما حد اقل به اندازه ی  سیاست بازان ترکمنستانی، به مسایل فرهنگی توجه داشتند و به آنها به طوز جدی می پرداختند...
بگذریم ... که در این زمینه سخن بسیار است و مجال ... کم 
                     گل همان به که له هر حرف نیندازد گوش      ورنه درد دل مرغان چمن بسیار است