سلام آقا سيد عزيز. ممنونم كه به فكر من هستيد و بهم سر مي زنيد. نه خدا رو شكر هنوز در چنگال معصوميت احمقانه گرفتار نشدم! شايد هم شدم اما نه تا اون حد كه در داستانم نوشتم. به بنده و نوشته هام لطف داريد. دلم ميخواست بتونم باهاتون حرف بزنم. احتياج به يك فضاي روحاني دارم. منظورم اينه كه احتياج به يك آرامشي دارم كه نمي دونم چطور ميشه پيداش كرد. از مذهب تا حدي مي ترسم. عرفان رو دوست دارم اما جايي يا كسي كه بتونه راهنمام باشه و بتونم كمي بهش چنگ بزنم و دغدغه هام رو باهاش مطرح كنم نميشناسم. آيا ميتونم وقتي براي حرف زدن ازتون بگيرم؟ شايد بيشتر دلم ميخواد بشنوم تا حرف بزنم! من همه چيز رو در هياهوي زندگي گم كردم. حتي نيازهاي عميق روحيم رو. مي ترسم از ادامه دادن راهي اينچنين. خسته ام! ببخشيد كه درد دلم رو اينجا مطرح مي كنم. منتظر خبرتون هستم. باز هم ممنونم.