اي که در اين کوي قدم ميزني،روي توجه به حرم مي نهي/ پاي ز اول به سر خويش نه،‏خويش رها کن قدمي پيش نه... و حرم يعني همين جا. ايمانگاه هر فراري، که هر کس و هر چيزي در آن امان امن الهيست. اينجا، ‏گريزگاه تمام ناگزيران است. هيچ کس را جواز تعقيب نيست. «و من دخله کان امنا»... اينجا حريم يارست و شياطين اجازه ي ورود ندارند، ‏که در تراکم نزول فرشتگان جايي براي آنها نيست. هر چه هست خداست و هر که هست خدايي است. تو نيز، ‏اينجا در اماني، ‏از شيطان نفس و عفريت هوي و هوس. امان از «خود» در پناه «خدا». و اينک تويي!‏تثليث «سکوت،‏انديشه و عشق»، ‏سکوت در تحير اين جستجوي بي پايان و اين يافتن بي سرانجام،‏ سکوت، ‏در ناخودآگاهي از خويش و اضطراب اين لحظه هاي ناب انتظار. انتظار وصال و رسيدن،‏ اتصال به بينهايت بودن...... ««و کاش مي شد هرگز خارج نشد از اين احرام، که سراسر زندگي حرم امن الهي است.»»