سلام استاد.به نظرم به موضوع خيلي خيلي خوبي اشاره کرديد.توي جامعه پايت را که از خانه بيرون مي گذاري با همين مرد و زن ها برخورد مي کني.ياد يک خاطره افتادم.يک روز من و دوستم داشتيم خيابان آپادانا را پياده مي رفتيم.باورتان نمي شود که در طول مسير تمام ماشين هايي که دور از چشم سرنشينان چراغ مي دادند ماشين هايي بودند که توي صندلي جلو کنار دست راننده زن نشسته بود!!!!!ان قدر در طول خيابان اين اتفاق افتاد که من و دوستم ديگر به خنده افتاده بوديم.از طرفي زن ها هم همين طورند.نمونه هاي زيادي را مي توان مثال زد که اين اتفاق برعکسش هم توي جامعه هست.اما راستش به نظر من براي آرام شدن فکر مردم،مخصوصا جوان ها بايد کمي اين مسئله را جرح و تعدبل داد نه اين که دائم دل و روده اش را ريخت بيرون و بيشتر نمايشش داد.جامعه ي ما از نظر رواني مشکل دارد.مشکل دارد که هميشه توي تلويزيون روان شناس مي بينيم نه جامعه شناس اما ما هميشه پي بزرگ نمايي مشکل بوده ايم نه حل آن و البته اين را هم بايد قبول کنيم موج جديدي از انواع خيانت هاي مدرن پا گرفته است.راستش خود ما دخترها هم به شدت به مردهاي اين جامعه بدبين شده ايم ومسلما به قول شما تنها رسانه ي سراسري ايران در تشديد اين نگاه دخيل است.بايد فهميد کجاي کارمان اشتباه است....

به هرحال يادداشت خيلي خوبي بود.با اجازه ي شما لينکش مي کنم براي استفاده ي بيشتر دوستان.

بازم اشتباه

http://moohebat.blogfa.com/

اي بابا چرا همه مردها ديون !

چرا همه مردها خائن هستند !

چرا نمي گيم سطح توقع من بالاست و اسير هزاران هزار منيت و خود شيفتگي ايم . گم شده راهم

صبح که پا مي شم و تو آينه نگاه مي کنم ..

مي گم : از خودم راضيم

يا : چقدر از خود راضيم !

واقعا کدومش درسته ؟

بد نيست هر چند هرز گاهي به سرزمين وجوديمون سري بزنيم و ببينم چه خبر !

ببينيم اين ديو وجوديمون سرکش شده و از چاه وجوديمان زبانه مي کشد يا نه ديو همسايه بغلي !

معذرت مي خواهم از پرگويي

استاد عزيزم شما پير دير هستيد و ما .....

هميشه ماندگار

شرمنده :

غلط املايي..

طي ساليان زندگي

به تمام چيزهايي

از قالب وجودي

سلام استاد

حالتون چطوره گرامي

ممنون از حضور گرمتون .

بحث قشنگي رو بيان کرديد .اينکه برنام صدا و سيما ..... حرفي درش نيست . ولي بزرگوار اينها همه توجيه براي خودمونه . من يقين دارم که حمله از درون ماست نه از بيرون . چرا شک و بدبيني

کاش همه از درون خراباتي داشتيم . طي ساليلن زندگي معمولا به تما چيزهايي که نمي توانيم به دست آوريم و يا به آن برسيم در ديگران جستجو مي کنيم و سعي مي کنيم از قلب وجودي خود بيرون آمده و نقش بازي کنيم . بحث بسيار گسترده است و در اين مقوله نمي گنجد .

اگر قبول کنيم اين خانه هر چقدر هم که ويران باشد خانه وجودي خودمان است و بپذيريم که هر چه است همين است و به خود آيم

کم کم همه چيز حل مي شود .

کاش عاشق باشيم و منزل وجوديمان را زيبا بنگريم

هميشه سبز

سلام. با ياري خدا و کمک دوستان سايت “پاراچنار، ديار فراموش شده” بزودي راه اندازي مي شود.
اميد عنايت و مساعدت حضرت عالي را داريم…[گل]

سلام

خوب چرا اين موضوع رو از جنبه ي مثبتش ارزيابي نميکنيد

مثلا اينکه اگر براي من هم شرايط مشابهي مثل اين خانم ÷يش

بياد اون راهي رو نرم که اين خانم انتخاب کردند چون ممکنه

به سرنوشت ايشون دچار بشم.من فکر ميکنم اطلاع رساني

ظريف و کار شده اي بود من به عنوان يک دختر جوان با ديدن

اين سريال "که تقريبا همه ي قسمت هاشو دنبال ميکنم"

واقعا تحت تاثير قرار گرفتم منتها از جنبه ي مثبت و نه منفي.

موفق باشيد