سلام و ارادت ..

شب از نيمه گدشته بود و سكوت در اتاقي به ابعاد خلوت و

پاك سهراب روحي را نوارش مي داد ..

شب و سكوت .. متقاطع ترين كلمات هستي اند .. چه با شبيخون و چه بي آن ..

: و نسيمي خنك از حاشيه ي سبز پتو خواب مرا مي روبد ..

اگر بالش بنده خداي داستانتان پر آواز پر چلچله ها هم نباشد .. دستكم از همان جنس است .. به جنس خود !

يا همان طوطي بخت برگشته اي را مي ماند كه شيشه روغن صاحبش را ريخت و صاحب نيز زلف هايش را ...

آنگاه كچلي ديد و انگاشت كه او نيز دچار شيشه ي روغني است ..

: از چه اي كل با كلان آميختي ؟

تو مگر از شيشه روغن ريختي ؟

از قياسش خنده آمد خلق را

چون كه خود پنداشت صاحب دلق را .....

به گمانم .. دنياي ما هجمه اي ار پژوال خنده هاي قياس گونه است...

من ا.. توفيق .

براي اولين با سعادت خواندن مطالب وبلاگ تان را پيدا كردم .

و بسيار علاقمند شدم ..ژ

مديراني چون شما آراد آنديش مايه مباهات است ..