نظرات ياداشت امان از دل حسين

+ امير حسين

ادامه براي نظر قبلي: عزادار در اين مرتبه نوعي انس و الفت و نيز نوعي كشش و نياز به آن حضرت پيدا مي كند و همين يافت دروني و نيز انس غريب، او را وادار مي كند كه براي آن حضرت گريه كند و در عزاداري ايشان شركت كند گرايش عزاداران كليمي، مسيحي و پيروان ساير مذاهب ـ كه براي امام حسين(ع) گريه مي كنند ـ همچنين احساسي كه نسبت به آن حضرت دارند، نشان دهنده اين حقيقت است كه حضرت براي آنها يك "غريب آشنا" است.
معمولاً نفوذ اين "غريب آشنا" به درون قلب عزادار و ايجاد محبت و شدت گرفتن آن، رفته رفته او را به سوي مرتبه سوم عزاداري مي كشاند
مرتبه سوم عزاداري
در اين مرتبه كه شيعيان حضرت بيشترين اعضاي آن را تشكيل مي دهند، عزادار تنفّر و اعتراض خود را به املين مصيبت و جنايتكاران در حق سيدالشهدا (ع) و يارانش و بطور كلي همه اهل بيت(عليهم السلام) اظهار مي كند و بر آنها لعن و نفرين نثار مي كند؛ آنچه موجب شده كه عزادار از مرتبه دوم به مرتبه سوم ترقي كند، شناخت و معرفتي است كه عزادار به وجود مقدس سيدالشهدا (ع) پيدا كرده و اعتقاد بالاتري است كه نسبت به مقام آن حضرت و فهم محدود و نسبي درباره قيام ايشان در برابر يزيد و يزيديان يافته است.
همچنين علاوه بر موارد ذكر شده، شدت يافتن محبت به آن حضرت، عواطف عزادار را رقيق تر نموده است تا جائي كه عزادار در درون خود از يك سو به عنايت حضرت و از سوي ديگر به گريه و آه و سوز براي ايشان و نيز اعلان برائت از قاتلان او احساس نياز بيشتري مي كند. در اين مرتبه عزاداري به نيّت كسب ثواب، برآورده شدن حاجات و عرض ادب صورت مي گيرد.
عزادار در مرتبه سوم با تجليات گوناگوني از عظمت امام حسين (ع) و خاندان و اصحابش آشنا مي شود. در اين حال احساس مي كند كه ماندن در مرتبه سوم او را اشباع و راضي نمي كند و به همين خاطر در اين مزتبه عطش و ظرفيت بيشتري براي درك عظمت محمد و آل محمد (عليهم السّلام) و به خصوص سيّدالشهدا (ع) در خود احساس مي كند، كه ديگر توجيه ها و توضيح هاي مداحان و بعضي گويندگان و نويسندگان كه خود نيز در مرحله سوم قرار دارند، روح تشنه او سيراب و قانع نمي كند، چرا كه هركس به اندازهء فهم خود از امام حسين و ساير معصومين (عليهم السّلام) مي گويند و مي خوانند ولي عزادار به خوبي احساس مي كند كه حقيقت، بالاتر از چيزي است كه آنها مي گويند مرتبه چهارم عزاداري
اساساً آنچه عزادار را از مرتبه سوم كه مرتبه "مشترك" بين مسلمين و غيرمسلمين است، بالاتر مي برد و در گروه عزاداران و شيعيان حقيقي معصومين (عليهم السلام) وارد مي سازد، صفاي باطن و بالا رفتن ميزان محبت و معرفت او نسبت به حقايق جهان است.
چگونه ممكن است درباره وجود با عظمت اين انوار طيّبه (عليهم السلام) آن طور كه شايسته است بگويند و بنويسند. هيچكس به جز خداوند عظيم و اعلي نمي تواند وجود معصومين (عليهم السلام) را آن طور كه شايسته است معرفي و توصيف نمايد. بنابراين پس از مدتي كه از سلوكش در مرتبه سوم مي گذرد و مجهولات و پرسشهايش به اوج مي رسد، و او را تحت فشار قرار مي دهد، به سراغ خداوند تبارك و تعالي كه خالق محمّد و آل محمّد (عليهم السلام) است و نيز به سراغ خود ايشان مي رود تا او را به معرفت جديد برسانند و عطش او را برطرف كنند. او پس از جستجو و پرهيز از كسالت و تلاش پيگير و نيز مشورت با اهل علم و دانش، به خصوص روحانيّت و علماي دين، كه آشناترين مردم به خدا و دين خدا و معصومين (عليهم السلام) هستند ـ و خود مراتب چهارم و پنجم را طي كرده اند ـ به منابع معرفتي و اطلاعاتي مهمي دست مي يابد.
عزاداري در اين مرتبه وسيله اي براي احيا و حفظ ازرش هاي مقدّس است كه اهل بيت (عليهم السلام) به خاطر آنها به شهادت رسيدند. اين مراسم از دروغ، حرام، تحريف و اختلافات به دور است و مردم با شركت در اين مجالس بيش از پيش با دين و وظايف خود آشنا مي شوند.
همچنين، مجالس عزاداري در اين مرتبه محل "شناخت و نيز پيدا كردن روح انتقام" است.مراسم عزاداري در اين مرحله، رنگ و بوي سيدالشهدا (ع) دارد. روح و حقيقت سيدالشهدا (ع) بر آن حاكم است. اين نوع مجالس از طرفي مردم را با حقيقت و جايگاه سيدالشهدا (ع) آشنا مي كند و از طرفي همان كاري را مي كند كه ايشان در كربلا كردند؛ يعني آثار وجودي حضرت (نجات مردم از جهالت و خروج از گمراهي و تاريكي، مهمترين توصيه بزرگان دين به برپائي مجالس عزاي حسيني) را منتقل مي كند و بين مردم و حضرت شباهت بوجود مي آورد