فرهنگ بدی است که تا می‌خواهی در باره‌ی چیزی اظهار نظر کنی، باید قبلش مقدمه‌ای عریض و طویل بیاوری که  متهم به حب و بغض یا طرفداری و مخالفت با کسی نشوی...

با این مقدمه بگذارید برای پرهیز از متهم شدن، اول اعلام موضع بکنم: من در میان مداحان معروف، حاج محمود کریمی را بیشتر می‌پسندم و صوتش را و مجالسش را بیشتر دوست می‌دارم. دوستانم شاهدند که زنگ گوشی همراه من در طول دو ماه محرم و صفر گذشته، یک آوای دشتی از ایشان بود.

با این حال از حق که نباید گذشت... ماجرای تیراندازی ایشان اصلاً کار خوبی نبود و نباید به شکل‌های مختلف توجیه شود. من وقتی خبر را شنیدم نه چنان برآشفتم که حاج محمود را کافر و فاسق بدانم و نه چنان توجیهش کردم که بخواهم او را معصوم بشمارم. با خودم گفتم که بالاخره وی معصوم نیست و مرتکب اشتباهی شده است که نباید می‌شد.

دوستان عزیزی که در صدد توجیه این اشتباه هستند و گاه می‌گویند قضیه‌ی مزاحمت مرگبار برای او بوده یا می‌گویند وهابی‌ها می‌خواهند مداحان ما را ترور کنند، آیا متوجه نیستند که مردم باهوش‌تر از این حرف‌ها هستند و ماست‌مالی کردن و توجیه را خوب می‌فهمند و رفو کردن اشتباه را با اشتباهی دیگر به خوبی درک می‌کنند؟

آیا بهتر نیست صادقانه با مردم روبه‌رو شویم و چه خود حاج محمود و چه دوستان توجیه‌گرش اعلام کنند که بالاخره او معصوم نیست و هرکس که معصوم نباشد، هر آن می‌تواند مرتکب اشتباه شود؟

باور کنید اینطور هم طرفِ درگیری و شاکی حاج محمود و هم دوستان مذهبی که از او گلایه‌مندند نگاهشان به وی عوض می‌شود و هم کسانی که با او دشمن‌اند خلع سلاح می‌شوند و حرفی برای گفتن نخواهند داشت.