سلام و درود بر حاج آقاي واحدي؛ سيدِ بزرگ‌وار
يک؛ من بارها به لب‌گزه آمده‌ام، ولي بهانه‌اي پيدا نمي‌کردم تا چيزي بنويسم. چون نوشته‌ام را چندکي اضافي مي‌ديدم بر منسوجاتِ حاج آقا.
دو؛ امّا اين که الان دارم مي‌نويسم، يکي عرضِ ادبي است به حاج آقا، پس از مدّت‌ها. و مهم‌تر و جالب‌تر اين که حقير جزو دوست‌دارانِ نوشته‌هاي محسن حسام و همسرِ قلم‌به‌دست‌شان هستم. فکر کنم دنيا جاي کوچکي است؛ حاج آقا واحدي است که مي‌شناسمش و هم محسن‌حسام و هم ديگراني... اين آن لگوي اوّلِ فيس‌بوک را هم معنادار مي‌کند. دنيا دارد جايِ کوچکي از آب درمي‌آيد؛ کوچک‌تر از گذشته‌ها.