سلام. خيلي سعي کردم که اينجا چيزي ننويسم. ولي فکر کردم دليل ننوشتنم، مي تواند کامنتي باشد براي خيلي از ايده هاي شما. و آن هم اينکه حتي اگر شما عادل باشيد، سعه صدر داشته باشيد، و مخالفانتان را تاب بياوريد، در راستاي بقاي ايده اي تلاش مي کنيد که من و شما را در دو رده ارزشي مي گذارد. حرف زدنِ من با چماق پاسخ داده مي شود و اتهام و حتي از نظر شما (در جواب يکي از کامنت هاي ميثمِ عزيز) ندانستنِ اينکه چه مي خواهم و جو زدگي و غيره و غيره، و حرف هاي شما، نشانِ آگاهي و بصيرت و تقوا. من در اين کارزار نمي توانم بجنگم. چون نه منطق مشترکي هست، نه برابريِ اخلاقي، نه برابريِ ذاتي، و نه اين مسائل براي شما ارزشي دارد که اگر داشت، براي بقاي چنين ايده اي تلاش نمي کرديد. من براي شنيده شدن حرف هايم بايد کتک بخورم، و فيلتر شوم، و زندان بروم، و هر روز ترس و واهمه از دست دادنِ همه چيز داشته باشم، شما مصون از همه اينها، انتقادهاي هوشمندانه کنيد و ما را به فريب خوردگي متهم کنيد. اينها را نمي نويسم که سبک شوم. نمي نويسم که ديالوگي شکل بگيرد، چون بين دو انساني که در کمترين حقوقِ خود تفاوت هاي چشمگيري دارند، ديالوگي برقرار نمي شود. مي نويسم که وقتي مي گوييد دوستان قديمي، بدانيد چرا از بعضي هاشان ديگر هرگز خبري نمي شنويد. بدرود.