ظريفي گفت : از قرآن سوخته نور بلند مي شود نه دود .

غير ظريفي جمع بنا نهاد و گفت :

دودش را کور دلان بينند و نورش را بيدار دلان

که :

و لا يزيد الظالمين الا خسارا

دودش به چشم کوردلان رود و نورش روشني ديده ي بيداردلان شود

که :

يضل به کثيرا و يهدي به کثيرا و ما يضل به الا الفاسقين

ظريف ديگري گفت: قرآن بر نيزه حرف نزد اما سر بريده بر نيزه قرآن خواند.

غير ظريفي پيدايش شد و گفت:

آن صوت قرآن از دل سوخته بود تا از سر بريده.

پس بگذار بسوزانند

دل که سوخته اش قيمتي تر است ، قرآن را نمي دانم.