حقيقتش من هم اين روزها زياد دلم گرفت...
ميلادِ بانويم بود اما همه جا، همه حرف ها از وفات و غمِ بزرگ گفته ميشد.
يک هفته قبل يکي از هم لباسان تون که اتفاقاً سيد هم هستند، آمده بودند تلويزيون، کلاً با تسليت شروع کردند بدون هيچ تبرکِ زودتري براي ميلاد بانو و حتي تولدِ خودِ امام خميني! غصه م شد.
اين بيلبردها از امروز نرفته که تمام اين روزها در تلويزيون و خيابان و حتي اين فضاي سايبر، غم وفات پررنگ تر بود، و اصلاً انگار نه انگار که ائمه گفته اند که در شادي ما شاد باشيد...
براي امام خميني ارزشِ زيادي قائلم، دوستش دارم اما مطمئنم اگه همين الان از خودشون بپرسيم، اين روند را نکوهش ميکنند.
بناست شيعيان و پيروانِ اين خاندان باشيم، اما من موندم از بعضي تحليل ها، اون طرف که برميگرده اونجور ميگه پيش خودش نميگه اگه محبت امام در دلمان هست به خاطرِ محبتي بود که به اهل بيت در دل ايشان بود و بنا نبوده در شادي هايشان شادي نکنيم و کلا دين مان را دين غم معرفي کنيم!
کاش کمي تفکر و تجديد نظر ميکرديم...