هر انقلابى دو چهره دارد: چهره اول: خون، چهره دوم: پيام.و شهيد يعنى حاضر، كسانى كه مرگ سرخ را به دست خويش به عنوان نشان دادن عشق خويش به حقيقتى كه دارد مى ميرد و به عنوان تنها سلاح براى جهاد در راه ارزش هاى بزرگى كه دارد مسخ مى شود انتخاب مى كنند، شهيدند حى و حاضر و شاهد و ناظرند، نه تنها در پيشگاه خدا كه در پيشگاه خلق نيز و در هر عصرى و قرنى و هر زمان و زمينى و آنها كه تن به هر ذلتى مى دهند تا زنده بمانند، مرده هاى خاموش و پليد تاريخند و ببينيد كه آيا كسانى كه سخاوتمندانه با حسين (ع) به قتلگاه خويش آمده اند و مرگ خويش را انتخاب كرده اند، در حالى كه صدها گريزگاه آبرومندانه براى ماندنشان بود و صدها توجيه شرعى و دينى براى زنده ماندنشان بود، توجيه و تاويل نكرده اند و مرده اند، اينها زنده هستند؟ آيا آنها كه براى ماندنشان تن به ذلت و پستى رها كردن حسين (ع) و تحمل كردن يزيد دادند؟ كدام هنوز زنده اند؟هركس زنده بودن را فقط در يك لش متحرك نمى بيند، زنده بودن و شاهد بودن حسين (ع) با همه وجودش مى بيند، حس مى كند و مرگ كسانى را كه به ذلت ها تن داده اند، تا زنده بمانند، مى بيند.آنها نشان دادند، شهيد نشان مى دهد و مى آموزد و پيام مى دهد كه در برابر ظلم و ستم، اى كسانى كه مى پنداريد: «نتوانستن از جهاد معاف مى كند»، و اى كسانى كه مى گوييد: «پيروزى بر خصم هنگامى تحقق دارد كه بر خصم غلبه شود»، نه! شهيد انسانى است كه در عصر نتوانستن و غلبه نيافتن، با مرگ خويش بر دشمن پيروز مى شود و اگر دشمنش را نمى كشد، رسوا مى كند.و شهيد قلب تاريخ است، همچنان كه قلب به رگهاى خشك اندام، خون، حيات و زندگى مى دهد. جامعه اى كه رو به مردن مى رود، جامعه اى كه فرزندانش ايمان خويش را به خويش از دست داده اند و جامعه اى كه به مرگ تدريجى گرفتار است، جامعه اى كه تسليم را تمكين كرده است، جامعه اى كه احساس مسووليت را از ياد برده است و جامعه اى كه اعتقاد به انسان بودن را در خود باخته است و تاريخى كه از حيات و جنبش و حركت و زايش بازمانده است، شهيد همچون قلبى، به اندام هاى خشك مرده بى رمق اين جامعه، خون خويش را مى رساند و بزرگترين معجزه شهادتش اين است كه به يك نسل، ايمان جديد به خويشتن را مى بخشد.شهيد حاضر است و هميشه جاويد.