و او بزرگ تر است...
از بيان شيوا و كلام آموزنده تان سپاسگزارم.
اما اگه بي ادبي نباشه، اجازه بدين يه مطلب رو اضافه كنم كه : بيشتر وقت ها يادمون ميره كه حتي اگه با همه تلاشها و مشورت ها و شور ها و بكار گيري شعورها نتوني قاطعانه تصميم نهايي رو بگيري، باز خدا هست. يعني منظورم اينه كه اگه تو همه تلاشت رو بكني و اونجور كه بايد زحمت ات رو بكشي براي انتخاب درست ترين، و در اين مسير توكل رو يادت نره، اون وقت چه بخواي چه نخواي خدا واست راه خير رو ميخواد. و ديگه نيازي نيست كه واسه طلب خير كردن (استخاره) از خدا حتما دست به دامن استخاره بشي. همون توكلت، همون نگاه عاشقونت به خدا، همون تلاشت و هموني كه تو دلت ميگذره خودش طلب خير كردن از خدا ست.
راستش واسه من خيلي وقت ها اينجوري بوده. هر جا گير كردم (بعد از تلاشهاي در حد توانم) مي دونستم كه خدا حتماً خير من رو ميدونه و به قول معروف (الخير في ما وقع)
-پ.ن. : ببخشيد، دربازخواني نوشته ام متوجه نكته اي شدم كه بايد اشاره كنم منظورم «تو نوعي يه»، خداي ناكرده جسارتي نشده باشد.
