سلام سيد بزرگوار
حاجي جان دير آمدم ببخشيد اما هر دو پست را خواندم كاش تهران بودم سعادت داشتم از محضرتون فيض مي بردم راستي امروز تونستم از صفحه شناسنامه صاحب وبلاگ عكستون رو ببينم .اين هم براي من سعادتي بود
-----------
اما مطلبت تلنگري است بر قلبهاي زنگار گرفته ، ذهنهاي خو كرده به زندگي اگر بشود نامش را زندگي گذاشت اين گذشت عمر را. سعادت نداشتم نيمه شعبان مطلبي بنويسم اما آنچه نوشته ايد درد دل من است به هر وبلاگي سر ميزدم فقط تبريك بود در محله ها ، شهرها و روستاها همه جا جشن بود و شادي ، گر چه اين شادي بيانگر محبت و علاقه ماست به امام زمان عج الله في فرجه الشريف اما تا اين محبت همراه با تبعيت و پيروي نباشد ، تا زماني كه از اين اظهار علاقه زباني به اظهار علاقه عملي نرسيم ؛ همين است كه شما فرمودي فقط روز هاي جمعه ...حس که ... نه سعي مي کنيم حس کنيم آن هم از سر تکليف ...از سر همرنگي با جماعت ..ترا ..فقط نيمه ي شعبانچون يک نسيم ... زودگذرو بعد ... دوباره ... بي تو بودن را ادامه مي دهيم
ضرورت بهره گيري از حضور امام، رسيدن به كمال در ابعاد مختلف زندگي دنيوي و اخروي در سايه هدايت امام و دها مورد ديگر از مسايلي است كه در دل خوشي هاي بچه گانه مان استحاله شده زندگيمان را داريم سود و زيان شده همه فكر و ذكرمان ،انشا الله با عنايت مولايمان از منتظران با معرفتش باشيم
