بعد از یک دوره ی بی شعری که می دونین برای شاعر بدتر از دوره ی  بی شعوریه...

این غزل تقدیم به شما عزیزان

سیب لبخنـد

سیب لبخند تو یک خواهش بی پرهیز است

که دل از وسوسه‌ی چیدن آن لبریز است

کاش می‌شد همه‌ی عمر بهاری باشیم

بدترین دغدغه‌ی خاطر من پائیز است

سخت باشد که برای تو دل و جان ندهیم

هر چه در  راه تو تقدیم شود ناچیز است

گفته بودم که دلم لک زده‌ی حادثه‌ای است

ولی امروز از این حادثه‌ها لبریز است

اینهمه شعر و غزل گفتم و احساس نشد

میخ کوبیدن در سنگ ملال آمیز است

مردم از کوردلانی که نمی‌فهمندم

کو نگاهی که پر از حس خیال انگیز است؟!

احساس های مهتابی

کنار آبی دریا و اوج بی آبی
و موج های پر از های و هوی گردابی
چقدر سرد شدی آفتابی دیروز
به سقف ریخته ی عمر من نمی تابی؟
کبوتران چه غریبانه عشق می چینند
میان شرجی احساس های مهتابی
و ماهیان تو شاعر چه شد که رقصیدند
"به شب نشینی خرچنگ های مردابی" (1)
چه انتظار ز مردان ساحل خشکی است
که شوم شب پره هاشان شبیه مرغابی
چقدر خسته ی یک واژه می شوم گاهی
به کام تشنه ی شعرم نمی رسد آبی
نگفته ام غزلی.. دیر می شود؟ بشود
غزالکم.. غزلم را تو بر نمی تابی
تمام حس سرودن به لحظه ای بند است
به تاب لحظه ای و لحظه های بی تابی 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- محمد علی بهمنی:
به شب نشینی خرچنگ های مردابی
چگونه رقض کند ماهی زلال پرست  

این مطلب را یکشنبه سی و یکم اردیبهشت 1385ساعت 15:12  در وبلاگ قبلی ام نوشته بودم که امروز به اینجا منتقلش می کنم 

سال هاست که با شعر انسی عجیب دارم.. با این حال هرگز حاضر نمی شدم چیزی به عنوان مجموعه ی شعر چاپ کنم ... اما بالاخره با اغفال دوستان ناباب!! مرتکب اشتباه شدیم و یک مجموعه ی شعر تحت عنوان " چقدر فاصله "  به دست چاپخانه دادیم و اخیرا چاپخانه آن را به دست ما.... 

 غزلی که نام کتاب از آن اقتباس شده را به شما عزیزان تقدیم می کنم 

اگر چه لب نگشودی هوای صد گله داری
و از عبور نگاهم، چقدر فاصله داری

به کوچه‌های تو دیدم هزار و یک دل زخمی
چگونه با دل مردم چنین معامله داری؟

اگر چه قافله‌ای از میان معبر چشمت
یکی نرفته سلامت .. هزار قافله داری

نگاه مخفی و دزدانه ی تو با دل من گفت:
هنوز هم که هنوز است قصد غائله داری

ملول شعر چو آتش فشان خویشم و .. اما
تو در تحمل بغضم .. عجیب حوصله داری

از اینکه قبله‌ی من می‌شود همیشه نگاهت
مکن گلایه که‌ آنجا فضای  نافله داری

                                  تهران - مرداد ۱۳۸۱ 

انتقال یافته از وبلاگ قبلی ام لبگزه ی بلاگفا:
        تقدیم به  محمد علی بهمنی 
                  بزرگ شاعر ساحل و دریا  که گفت:
                                         گاهی دلم برای خودم تنگ می شود

وقتی حصار غربت من تنگ می شود ..    هر لحظه بین عقل و دلم جنگ می شود
از بس فرار کرده ام از خویش خویشتن      " گاهی دلم برای خودم تنگ می شود" 
گاهی به ترکتازی شعرم خوشم ولی        گاهی کمیت شاعری ام لنگ می شود
هرچند می شکیبم بر عشق" باز هم        گاهی دلم اسیر دلی سنگ می شود
گر یک نظر به روی شما کرد یار ما               دنیای عشق با تو هماهنگ می شود