دیشب پستی گذاشتم به نام انتخابات هشت گزینه‌ای، اما به دلایلی برش داشتم تا روزی که روزش باشد...

 فعلاً این را می‌توانم بگویم که خبر حمایت مقام معظم رهبری از جلیلی و این شائبه که جلیلی کاندیدای مورد نظر ایشان است، شایعه‌ای بود که از رسانه‌های خارجی به خصوص بی‌بی‌سی نشأت گرفت و در کمتر از چند ساعت پس از ثبت نام وی کشور را فراگرفت.
این خبرسازی در واقع یک چوب دو سر طلا برای ضد انقلاب بود که اگر جلیلی رأی آورد بگویند: دیدید کسی را که رهبر انقلاب بخواهد از صندوق بیرون می‌آید و رئیس جمهوری می‌شود و اگر هم رأی نیاورد بگویند: دیگر خط رهبری در کشور به پایان رسیده و مثل گذشته مورد اقبال مردم نیستند.
این شایعه در روزهای اول، بدجوری ذهن مخاطبان رسانه‌های بیگانه و دهن‌بینان را به خود مشغول کرده بود و همه‌جا می‌گفتند: خب معلوم شد که جلیلی رئیس جمهور است. ولیکن خوشبختانه نقشه‌‌شان به سرعت لو رفت و نقش بر آب شد.

 اینک مشکلی دیگر وجود دارد که یک جورهایی من را هم مشغول کرده است و آن اینکه گمان می‌رود وی نامزد خاموش یا کاندیدای پنهان دولت باشد. البته قرائنی در این زمینه وجود دارد که فعلا نمی‌خواهم وارد تحلیل ان بشوم. اگر این گمانه‌ها درست باشد و اگر او رئیس جمهور بشود، ممکن است احمدی نژاد معاون اولش باشد و مشایی رئیس دفترش...

 راستی چقدر خوب بود کاندیداها ملزم می‌شدند ده دوازده نفر از مهره‌های اساسی کابینه‌شان را از الان تعیین و به مردم معرفی می‌کردند. مثلا معاونان اصلی، وزرای کشور، خارجه،‌ ارشاد و عناصر اقتصادی و بانکی‌شان را... این موضوع دوتا حسن داشت: یکی اینکه مردم به جای شنیدن شعارهای آرمانی و کلی کاندیداها از بررسی سوابق یارانش می‌فهمیدند که چند مرده حلاجند و دوم اینکه مردم پی می‌بردند که کاندیدای مربوطه با فرهیختگان و کارشناسان کار خواهد کرد یا با کوتوله‌هایی که کشور را به ناکجا آباد می‌برند...