آنها با این افسانه ها و اساطیر و داستان پردازی پیرامون این شخصیت های خیالی می خواهند بگویند که کاش می شد عشقبازی اینچنین بود و در نهایت چون در زمین عشق اینگونه پیدا نمی شود باید سراغ عشق معنوی و آسمانی رفت.اما چرا در زمین چنین عشق هایی پیدا نمی شود؟
از قول فرانسوی ها می گویند که : وصال مرگ عشق است .. این حرف هم به نوعی درست است و هم دلیل خاص خود را دارد.زیرا انسان تا به معشوقش نرسیده و او را لمس نکرده و با ظرفیت هایش آشنا نشده و خوب و بد او را ندیده است ، در تصورات خویش از او یک فرشته،  یک  موجود ایده آل، یک موجود آسمانی و خوب کاملا مطلق پدید آورده ... اما همین که با او دمخور شد، تازه نقاط تفاوت و اختلاف آنها ، خودش را نشان می دهد

 یعنی تازه  " من "   و    " تو "  ها شروع می شوند ... و این یعنی نقطه ی افول عشق .. زیرا طبیعی است که  انسان عشقش را برای خود می خواهد نه خود را برای عشقش

و همین امر ، اگر نگوییم سر آغاز اختلاف و جدایی است .. ولی می تواند سر آغاز کمرنگ شدن عشق باشد ..

 بنابر این تا آدم به موجودی نرسیده که  با همدیگر یک وحدت مطلق داشته باشند نمی تواند ادعا کند که من عاشق شدم.... جایی که دیگر من و
تویی در کار نباشد و هر چه هست فقط  " ما "  باشد  .... نه .. نه ... ما ؟ نه .. فقط  " تو "  باشد ... اصلا منی در کار نباشد
اگر در انتخاب هایمان و در شرایطی که : یکی درد ، یکی درمان ، یکی وصل و یکی هجران پسندد رسیدیم به این نقطه که :من از درمان و درد و وصل و هجران ، پسندم آن چه را جانان پسندد میتوانیم بگوییم عاشق شده ایم ... چون دیگر منی در کار نیست

 یک معنای وحدت وجود همین است . نیست؟

.. این است که می شود گفت: عشق های امروزی چیزی بیشتر از یک دوست داشتن نیست... دوست داشتنی که با یک قوره سردی اش می شود و با یک مویز گرمی اش ...  پس نام  مقدس عشق را  خراب نکنیم...

                            شاد باشید تا دیداری دوباره